കുറച്ച് നാളുകൾക്ക് മുമ്പ് ഒരു ദിവസം നാട് മുഴുവൻ കർഫ്യൂ പ്രഖ്യാപിച്ചു. ആദ്യ അനുഭവമായതിനാൽ ജനം അത് അതേപടി അനുസരിച്ചു. എല്ലാം അങ്ങിനെയാണല്ലോ, പുതുമയുള്ളതിനെ, അപരിചിതമായതിനെ, സമ്മതത്തോടെയും അല്ലാതെയും ഉൾക്കൊള്ളും. കുറച്ച് നാളുകൾക്ക് ശേഷം മൂന്ന് ആഴ്ചത്തെ ലോക് ഡൗൺ. ജനം അതും ഉൾക്കൊണ്ടു. കാരണം അപ്പോഴേക്കും പകർച്ച വ്യാധി അയല്പക്കത്ത് വന്ന് നിന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ആകെ സംഭ്രമത്താൽ ജനം അനുസരണകാട്ടാൻ തയാറായി. എല്ലാം പുതുമയുള്ളതാണല്ലോ.
പകലുകളിലും സന്ധ്യകളിലും നാം കോവിഡ് വാർത്തകൾക്കായി റ്റി.വിയെ ആശ്രയിക്കുകയും കേൾക്കുന്ന വാർത്തകൾ മനസ്സിലെ സംഭ്രമത്തെ വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നെ പിന്നെ എല്ലാം പരിചിതമായി. വീണ്ടും വീണ്ടും ലോക്ക് ഡൗണുകൾ നീട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു കുടുംബാംഗങ്ങൾ തമ്മിൽ തമ്മിൽ ചോദ്യമായി. ഇന്നെത്ര?, എവിടെന്ന് വന്നു, സമ്പർക്കമോ, വിദേശമോ അയൽ സംസ്ഥാനമോ?
എല്ലാം സുപരിചിതമായി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പുതുമ നശിക്കാൻ തുടങ്ങി. പിന്നെ പിന്നെ കർമ്മങ്ങളെല്ലാം നമുക്ക് വേണ്ടി എന്നിടത്ത് നിന്നും നിയമത്തിന് വേണ്ടി എന്നായി. അത് കൊണ്ട് തന്നെ തക്കം കിട്ടുന്നിടത്ത് നിയമ ലംഘനത്തിന് വെമ്പൽ കൂടി. നമ്മൾ എന്നിടത്ത് ഞാനും എന്റെ കുടുംബവും എന്നായി. ലോക് ഡൗണും, മുഖം മൂടിയും കൈ കഴുകലും നിയമ ലംഘനവും പതിവ് കാഴ്ചകൾ.
ഇതിനിടയിൽ എവിടെയെല്ലാമോ നിലവിളികൾ! കണ്ണെത്താത്ത ദൂരത്ത് നിന്നും രോദനങ്ങൾ അപേക്ഷകൾ, ചത്താലും വേണ്ടില്ല, സ്വന്തം മണ്ണീൽ കിടന്ന് ചാകണം. പലരും മരിച്ചു, ഉറ്റവരെ കാണാതെ, ശരീരമെങ്കിലും ഉറ്റവർക്ക് കാണാനാവാതെ, ദൂരെ ദൂരെ എവിടെയോ മറമാടപ്പെട്ടു.
ഇതെല്ലാമായിട്ടും രോഗം ലോകമാകെ അശ്വമേധം തുടർന്നു, എന്നെ പിടിച്ച് കെട്ടാനാരുണ്ട്? എന്ന മട്ടിൽ.
പക്ഷേ എന്നും ഇങ്ങിനെ ഒരു രോഗത്തിന് ജൈത്ര യാത്ര തുടരാനാവില്ലല്ലോ. കാലം കടന്ന് പോകുമ്പോൾ അണച്ച് കിതച്ച് ഓടി തളർന്ന് രോഗത്തിന് രംഗം കാലിയാക്കാതെ വയ്യ, , അങ്ങിനെയാണല്ലോ ചരിത്രം പറയുന്നത്.
അത് വരെ ലോകത്തിന് കാത്തിരിക്കുകയേ തരമുള്ളൂ.
നല്ലൊരു പുലരിക്കായി.
കാലം ഒരുപാടൊരുപാട് കഴിയുമ്പോൾ നമ്മുടെ മക്കളുടെ മക്കളുടെ പിന്നെയും മക്കളുടെ തലമുറ ഇങ്ങിനെ പറയും:
“പണ്ട് പണ്ട്...രണ്ടായിരത്തി അന്ന്.....വെറും ഒരു നിസ്സാരം വൈറസ് ലോകത്തെ വിരട്ടിയിരുന്നു, അന്ന് നമ്മുടെ പൂർവ പിതാക്കൾ ഒരുപാടെണ്ണം ചത്തോടുങ്ങി, ജനം വിരണ്ട് പോയി......“
ഈ അവസ്ഥ മുന്നിൽ കണ്ടത് കൊണ്ടാണോ പണ്ട് ഒരു കവി സിനിമയിൽ ഇങ്ങിനെ കുറിച്ചിട്ടത്.
കാലം മാറിവരും,കാറ്റിൻ ഗതി മാറും
കടൽ പൊട്ടി കരയാകും,കര പിന്നെ കടലാകും
കഥ ഇത് തുടർന്ന് വരും
ജീവിത കഥ ഇത് തുടർന്ന് വരും.
പകലുകളിലും സന്ധ്യകളിലും നാം കോവിഡ് വാർത്തകൾക്കായി റ്റി.വിയെ ആശ്രയിക്കുകയും കേൾക്കുന്ന വാർത്തകൾ മനസ്സിലെ സംഭ്രമത്തെ വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. പിന്നെ പിന്നെ എല്ലാം പരിചിതമായി. വീണ്ടും വീണ്ടും ലോക്ക് ഡൗണുകൾ നീട്ടിക്കൊണ്ടിരുന്നു കുടുംബാംഗങ്ങൾ തമ്മിൽ തമ്മിൽ ചോദ്യമായി. ഇന്നെത്ര?, എവിടെന്ന് വന്നു, സമ്പർക്കമോ, വിദേശമോ അയൽ സംസ്ഥാനമോ?
എല്ലാം സുപരിചിതമായി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ പുതുമ നശിക്കാൻ തുടങ്ങി. പിന്നെ പിന്നെ കർമ്മങ്ങളെല്ലാം നമുക്ക് വേണ്ടി എന്നിടത്ത് നിന്നും നിയമത്തിന് വേണ്ടി എന്നായി. അത് കൊണ്ട് തന്നെ തക്കം കിട്ടുന്നിടത്ത് നിയമ ലംഘനത്തിന് വെമ്പൽ കൂടി. നമ്മൾ എന്നിടത്ത് ഞാനും എന്റെ കുടുംബവും എന്നായി. ലോക് ഡൗണും, മുഖം മൂടിയും കൈ കഴുകലും നിയമ ലംഘനവും പതിവ് കാഴ്ചകൾ.
ഇതിനിടയിൽ എവിടെയെല്ലാമോ നിലവിളികൾ! കണ്ണെത്താത്ത ദൂരത്ത് നിന്നും രോദനങ്ങൾ അപേക്ഷകൾ, ചത്താലും വേണ്ടില്ല, സ്വന്തം മണ്ണീൽ കിടന്ന് ചാകണം. പലരും മരിച്ചു, ഉറ്റവരെ കാണാതെ, ശരീരമെങ്കിലും ഉറ്റവർക്ക് കാണാനാവാതെ, ദൂരെ ദൂരെ എവിടെയോ മറമാടപ്പെട്ടു.
ഇതെല്ലാമായിട്ടും രോഗം ലോകമാകെ അശ്വമേധം തുടർന്നു, എന്നെ പിടിച്ച് കെട്ടാനാരുണ്ട്? എന്ന മട്ടിൽ.
പക്ഷേ എന്നും ഇങ്ങിനെ ഒരു രോഗത്തിന് ജൈത്ര യാത്ര തുടരാനാവില്ലല്ലോ. കാലം കടന്ന് പോകുമ്പോൾ അണച്ച് കിതച്ച് ഓടി തളർന്ന് രോഗത്തിന് രംഗം കാലിയാക്കാതെ വയ്യ, , അങ്ങിനെയാണല്ലോ ചരിത്രം പറയുന്നത്.
അത് വരെ ലോകത്തിന് കാത്തിരിക്കുകയേ തരമുള്ളൂ.
നല്ലൊരു പുലരിക്കായി.
കാലം ഒരുപാടൊരുപാട് കഴിയുമ്പോൾ നമ്മുടെ മക്കളുടെ മക്കളുടെ പിന്നെയും മക്കളുടെ തലമുറ ഇങ്ങിനെ പറയും:
“പണ്ട് പണ്ട്...രണ്ടായിരത്തി അന്ന്.....വെറും ഒരു നിസ്സാരം വൈറസ് ലോകത്തെ വിരട്ടിയിരുന്നു, അന്ന് നമ്മുടെ പൂർവ പിതാക്കൾ ഒരുപാടെണ്ണം ചത്തോടുങ്ങി, ജനം വിരണ്ട് പോയി......“
ഈ അവസ്ഥ മുന്നിൽ കണ്ടത് കൊണ്ടാണോ പണ്ട് ഒരു കവി സിനിമയിൽ ഇങ്ങിനെ കുറിച്ചിട്ടത്.
കാലം മാറിവരും,കാറ്റിൻ ഗതി മാറും
കടൽ പൊട്ടി കരയാകും,കര പിന്നെ കടലാകും
കഥ ഇത് തുടർന്ന് വരും
ജീവിത കഥ ഇത് തുടർന്ന് വരും.
പ്രതീക്ഷിക്കാം നല്ലൊരു നാളെയ്ക്കായി
ReplyDeleteസ്നേഹപൂര്വ്വം
രൂപ