രണ്ടുവർഷം 185 പോസ്റ്റ്‌...

ബൂലോഗത്ത് ഞാന്‍ എത്തി ചേര്‍ന്നിട്ട് മാര്‍ച്ചില്‍ രണ്ട് വര്‍ഷം തികഞ്ഞു. 185പോസ്റ്റുകള്‍ എന്റെവകയായി ബ്ലോഗില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുകയും ബഹുമാന്യരായ നിങ്ങള്‍ രണ്ട് വര്‍ഷമായി എന്നെ സഹിച്ച്കഴിയുകയുമാണ്.

തിരിഞ്ഞ് നോക്കുമ്പോള്‍ ഒരു ആത്മ പരിശോധന ആവശ്യമെന്ന് തോന്നി.

ബ്ലോഗ് എന്താണ് എനിക്ക് തന്നത്. ഈ ചിന്ത എന്റെ ഉള്ളില്‍ ഉയര്‍ന്നപ്പോല്‍ മറ്റൊരു സത്യം ഞാന്‍തിരിച്ചറിഞ്ഞു..

ഉള്ളിലുള്ളത് കടലാസ്സില്‍ പകര്‍ത്തി അത് ചെത്തി മിനുക്കി ഏതെങ്കിലും ആനുകാലികങ്ങള്‍ക്ക് അയച്ച്കൊടുത്തതിന് ശേഷം അത് അച്ചടി മഷി പുരളുമോ ഇല്ലയോ എന്ന് കാത്ത് കാത്തിരുന്ന ആ അവസ്തഎന്നില്‍ കഴിഞ്ഞ രണ്ട് വര്‍ഷമായി ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു.

എന്ത് വേണമെങ്കിലും എനിക്ക് ഇപ്പോള്‍ എഴുതാം.പത്രാധിപരെന്ന ദുഷ്ടന്റെ മനസറിഞ്ഞ് വാക്കുകള്‍ക്ക് രൂപഭേദം വരുത്തി ആ ഭയങ്കരന്റെ ഹിതാനുസരണം സാഹിത്യ സൃഷ്ടി നടത്തേണ്ടതില്ലഇപ്പോള്‍ .അയച്ച് കൊടുത്തത് അയാള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുമോ എന്ന ഉല്‍ക്കണ്ഠയില്‍ ഓരോ നിമിഷവുംനീറി നീറി ചാകേണ്ടതില്ല. പോസ്റ്റ്മാന്‍ കൊണ്ട് വരുന്ന നീളമുള്ള കവര്‍ ദൂരെ നിന്ന് കാണുമ്പോല്‍ ആമഹാപാപി ഇത്തവണയും എന്റെ രചന തിരിച്ച് വിക്ഷേപിച്ചല്ലോ എന്ന് ദുഖിക്കേണ്ടതുമില്ല. മഹാസാഹിത്യകാരന്മാരും ആനുകാലികങ്ങളിലെ സ്ഥിരം സാഹിത്യകാരന്മാരും എഴുതുന്ന ചപ്പ്ചവറുകളേകളും എത്ര മനോഹരമായിരുന്നു എന്റെ രചനയെന്നും അത് തുറന്ന് നോക്കുകപോലുംചെയ്യാതെ ആ കഷ്മലന്‍ അയാളുടെ ഖേദം മേമ്പൊടി ചേര്‍ത്ത് തിരിച്ചയച്ച് കളഞ്ഞല്ലോഉടയതേ!എന്ന് വിലപിക്കേണ്ടതുമില്ല. എന്നാല്‍ പിന്നെ ഈ മെനക്കേടിനൊന്നും പോകാതെനിനക്കങ്ങ് വെറുതേ ഇരുന്നൂടേ! എന്ന സ്വയം ചോദ്യത്തിന് എനിക്ക് എഴുതാതിരിക്കാന്‍ വയ്യല്ലോഎന്റെ ഉള്ള് നിറഞ്ഞ് നില്‍ക്കുന്നത് കുടഞ്ഞിടേണ്ടേ, ഇല്ലെങ്കില്‍ എനിക്ക് വീര്‍പ്പ് മുട്ടില്ലേ?എന്ന്ദയനീയമായി മറുപടി പറയേണ്ടതുമില്ല.
ഇതാ ഇവിടെ എനിക്ക് തോന്നുന്നത് പോലെ തോന്നുന്ന രൂപത്തില്‍ സാഹിത്യ സൃഷ്ടി നടത്താന്‍കഴിയുന്നു , എന്റെ മണ്ടന്‍ പടം പിടുത്തം യന്ത്രത്തില്‍ പൂവും കായും പറമ്പും പാടവും തോടും കുന്നുംമരവും കടലും പുഴയും ഈ ദുനിയാവിലെ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ട എല്ലാത്തിന്റെയും പടങ്ങള്‍ ആവാഹിച്ച്എനിക്ക് തോന്നുമ്പോള്‍ ക്ലിക്ക് എന്ന് ഒരു കാച്ച് കാച്ചിയാല്‍ 10മാലോകരുടെ മുമ്പില്‍ അത് നിരത്താന്‍കഴിയുന്നു. അതാണ് ബ്ലോഗ് എനിക്ക് തന്ന അനുഗ്രഹം.

ഞാന്‍ തന്നെ രചയിതാവ്. ഞാന്‍ തന്നെ പ്രസാധകന്‍ . ഞാന്‍ തന്നെ വിതരണക്കാരന്‍ . വായനക്കാരോ? ഇഷ്ടമുള്ളവര്‍ വായിക്കട്ടെ. ഏതായാലും ഒരളെങ്കിലും വായിക്കുന്നുണ്ട് എന്നത് തന്നെഒരു അനുഭൂതിയല്ലേ ചങ്ങായീ!
ഇത്രയും എഴുതിയപ്പോള്‍ 2011ഫെബ്രുവരി20ലെമാതൃഭൂമി വാരികയില്‍ എന്‍ .എസ്.മാധവനുമായുള്ളഅഭിമുഖത്തിലെശ്രീ. മാധവന്‍ പറഞ്ഞ വാചകം ഉദ്ധരിക്കേണ്ടത് ആവശ്യമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
“ബ്ലോഗ് ഏതാണ്ട് ഇല്ലാതായി കഴിഞ്ഞില്ലേ..............വംശ നാശം വന്ന് കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മാധ്യമമാണ്ബ്ലോഗ്..”
ഈ പ്രസ്താവന ശരിയാണെന്ന് എനിക്ക് അഭിപ്രായമില്ല. ബ്ലോഗ് അനുദിനംഅഭിവൃദ്ധിപെട്ട് വരികയാണ് എന്നാണ് എന്റെ നിരീക്ഷണം. ശ്രീ മാധവനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകള്‍മീനാക്ഷിയുടെ കാര്യത്തില്‍ ഇത് ശരിയാണെന്ന് സമ്മതിക്കുന്നുണ്ട്.
”പതിനഞ്ച് ലക്ഷത്തോളംഹിറ്റുകളുള്ള പ്രശസ്തയായ ബ്ലോഗ് എഴുത്തുകാരിയാണവള്‍.’‘എന്ന് ആ ലേഖനത്തില്‍ തന്നെഅദ്ദേഹം നിരീക്ഷിക്കുന്നു. വംശ നാശം വന്ന് കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മാധ്യമത്തില്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകള്‍തന്നെ പ്രശ്തയായി വരുന്നു എന്നും അദ്ദേഹം പറയുന്നു.
ആരു എന്ത് മൊഴിഞ്ഞാലും മലയാള ബ്ലോഗ് വളര്‍ച്ചയുടെ ലോകത്താണ്. സാഹിത്യ സൃഷ്ടിനടത്തുന്നവര്‍ വിട്ട് പോകാതെ ഇവിടെ തന്നെയുണ്ട്. ഒരു ഭ്രമത്തിന് വരുന്നവന്‍ വന്നത് പോലെമടങ്ങിയിട്ടുമുണ്ട്. പോയവരില്‍ കാമ്പ് ഉള്ള പലരും തിരികെ എത്തിയ ചരിത്രവുമുണ്ട്.

ഈ രണ്ട് വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും കമ്പ്യൂടറില്‍ ഞാന്‍ ഇപ്പോഴും ശിശു തന്നെയാണ്. കുറച്ച് നാളുകള്‍ക്ക്മുന്‍പ് ശ്രീ കെ.പി.എസ്. മാഷിനെ കണ്ട് മുട്ടിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അദ്ദേഹത്തോട് ചോദിച്ചു: എന്താ മാഷേ! ഈ എച്.റ്റി.എം.എല്‍.? എന്താ ഈ ടാഗ് എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍? അദ്ദേഹം അല്‍പ്പം വിവരിച്ച്തന്നെങ്കിലും പൂര്‍ണമായി തലയില്‍ കയറിയിട്ടുമില്ല. എങ്കിലും “ഞാനും ഒരു ബ്ലോഗറാണേ“ എന്നഭാവത്തില്‍ അല്‍പ്പം ഗമയില്‍ തന്നെ ബൂ ലോഗത്ത് ഞാന്‍ ചെത്തി നടക്കുകയാണ്.

ഇത് വരെ എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചവരും എന്നെ സ്നേഹിച്ചവരുമായ എല്ലാവരോടും നന്ദി പറയുന്നു. ഓരോരുത്തരുടെയും പേരും രൂപവും എന്റെ മനസിലുണ്ട്. എന്നും നിങ്ങള്‍ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരിക്കുകയുംചെയ്യും. നന്ദി. പ്രിയപ്പെട്ടവരേ! നന്ദി.