17 വർഷം കഴിഞ്ഞു.

വാപ്പാ വീട്ടിൽ തിരികെ വന്ന് കയറുമ്പോൾ  കാൽ കഴുകി കയറുക എന്നതൊരു നിർബന്ധ ചര്യ ആയിരുന്നു. വാപ്പാ വരുന്ന സമയം ഉമ്മാ ഒരു പാത്രം വെള്ളം      കാൽ കഴുകാനായി വാതിൽക്കൽ വെച്ചിരിക്കും. അന്നൊരു ദിവസം ഉമ്മാ എന്ത് കൊണ്ടോ ആ കാര്യം  മറന്ന് പോയി. വാപ്പാ പതിവ് പോലെ  വന്ന് കാൽ കഴുകാൻ നോക്കിയപ്പോൾ വെള്ളവുമില്ല, പാത്രവുമില്ല..  ഉമ്മായും ഞങ്ങളും  ഷോക്കടിച്ചത് പോലെ നിൽക്കുകയാണ്.. ഇപ്പോൾ ആകെ സ്ഫോടനവും വേറെ വല്ലതും അവിടെ നടക്കും.  എന്നുറപ്പ്.   പതിവ് രീതികൾ തെറ്റിക്കുന്നത് ഒട്ടും ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ആളല്ല ബാപ്പാ. 

അങ്ങിനെ പ്രപഞ്ചമാകെ സ്തംഭിച്ച് നിൽക്കുമ്പോൾ  വാപ്പാ എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ നോക്കി പറയുന്നു.  “നീ  പോടാ.... ഓ! പിന്നേയ്....നിനക്ക് ഞാൻ കാൽ കഴുകാൻ വെള്ളം കൊണ്ട് വെക്കാൻ എനിക്ക് മനസ്സില്ലാ.....“

ഉമ്മായുടെ മുഖം  നാണക്കേട് കൊണ്ട് കുനിഞ്ഞു. ഉമ്മാ പിറു പിറുക്കുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു. “ഇതിനും നല്ലത് രണ്ട് അടി തരുന്നതായിരുന്നു.“

ആ ഉമ്മാ ഞങ്ങളെ വിട്ട് പിരിഞ്ഞിട്ട് 17 വർഷമാകുന്നു.

മനസ്സിൽ സംഘർഷം നിറയുമ്പോൾ അതൊന്ന് പെയ്ത് ഒഴിയുന്നത് ഉമ്മായോട് സംസാരിച്ച് കഴിയുമ്പോഴാണ്. എന്തെങ്കിലും ഉപായം ഉമ്മാ പറഞ്ഞ് തരും. എനിക്ക് ആശ്വാസവുമാകും.

17 വർഷമായി ആ ആശ്വാസം എനിക്ക് നഷ്ടമായിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് ഈ ദിവസത്തിൽ എന്റെ ഉമ്മക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ പ്രാർത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.