ഒരു സഹപാഠിയുടെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്‌

സ്കൂൾ കാലഘട്ടത്തിലെ അനുഭവവും ഔദ്യോഗിക ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടായ മറക്കാനാവാത്തസംഭവവും ചേർന്ന കുറിപ്പാണിതു.ആ ദ്യത്തേതു രണ്ടാമത്തേതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നതിനാലാണുരണ്ടും കൂടി ചേർന്നുള്ളതു എന്നു ഞാൻ പറഞ്ഞതു.
ആലപ്പുഴ ഗവ:മുഹമ്മദൻ സ്കൂളിൽ ഞാൻ തേഡ്‌ ഫാമിൽ (ഇന്നത്തെ എട്ടാം സ്റ്റാൻഡാർഡ്‌) പഠിക്കുകയാണു. അന്നുണ്ടായിരുന്ന കൂട്ടുകാരിൽ ഏറ്റവും വലിയ കുസൃതിക്കാരൻഅബൂബേക്കറായിരുന്നു.
അവന്റെ പ്രധാന പരിപാടി അദ്ധ്യാപകരെ പരിഹസിക്കുക എന്നതാണു.ഞങ്ങളെ ചിരിപ്പിക്കുകഎന്നതു മാത്രമായിരുന്നു അവന്റെ ഉദ്ദേശം.
ആ കാലം കേരളത്തിന്റെ പട്ടിണിക്കാലമാണു. ആലപ്പുഴയിൽ മുഴു പട്ടിണിയും.
പ്രൈമറിസ്കൂൾ തലംവരെ അന്നു ഉച്ചക്കഞ്ഞി ഉണ്ടു.
മുഹമ്മദൻ സ്കൂളിൽ ഒരു കാമ്പൗണ്ടിൽ തന്നെയാണു പ്രൈമറിയും സെക്കന്ററിയും.പക്ഷേ പ്രൈമറിസ്കൂൾ ഉച്ചക്കു 12.30നു ബെല്ലടിക്കും.തുടർന്നു കഞ്ഞി വിതരണവും നടത്തും.ഞങ്ങളുടെ ക്ലാസ്സുകൾ 1 മണിക്കാണു അവസാനിക്കുന്നതു; അതു കൊണ്ടു പട്ടിണിക്കാരായ ഞങ്ങൾ കഞ്ഞി കുടിക്കാൻഅവസാന പീരീഡിൽ ഒളിച്ചു കടക്കും.പ്രൈമറി സ്കൂൾ കുട്ടികളോടൊപ്പം ഞങ്ങളും പാത്രം നിരത്തികഞ്ഞിക്കു വേണ്ടി ഇരിക്കുമായിരുന്നു.
അവസാന പീരീഡ്‌ മിക്കവാറും മാമാ സാർ എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന കേശവൻ നായർസാറിന്റേതായിരുന്നു.
എപ്പോഴും കഞ്ഞി കുടിക്കാൻ പോകാൻ അനുവാദം തന്നിരുന്ന സാർ എന്തു കൊണ്ടോ ഒരു ദിവസം  അനുവാദം തന്നില്ല.അന്നു പ്രൈമറിയിൽ ബെൽ അടിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾപുറകിലെ ബെഞ്ചിലിരുന്ന അബൂബേക്കർ എഴുന്നേറ്റു നിന്നു നീട്ടി വിളിച്ചു.

"സാ‍ാ........ർ"
"എന്താടാ" സാർ ദേഷ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു.
അബൂബക്കർ ചെറു വിരൽ ഉയർത്തി കാട്ടി.സ്കൂൾ കാലഘട്ടത്തിലെ സിഗ്നൽ. ഒന്നിനുപോകണം(മൂത്രം ഒഴിക്കാൻ) ചെറു വിരലും മോതിര വിരലും ഒരുമിച്ചു ഉയർത്തി കാട്ടിയാൽ മൂത്രത്തിന്റെഅടുത്ത പരിപാടി രണ്ടിനു പോകണം എന്നർത്ഥം.
സാറിനു അവന്റെ സൂത്രം മനസ്സിലായി. കഞ്ഞി കുടിക്കാനാണു ഈ ഒന്നിനു പോക്കു.
"വേണ്ടാ....നീ അവിടിരി...." സാർ കർശനമായി പറഞ്ഞു.
"ഞാൻ ഇപ്പോൾ മുള്ളി പോകും...." അബൂബക്കർ ദയനീയമായി പറഞ്ഞു.
"ഓ....ശരി നീ അവിടെ മുള്ളിക്കോ എന്നാലും നീ പുറത്തു പോകണ്ടാ..."
സാർ ബോർഡിൽ എഴുതാനായി തിരിഞ്ഞു. അൽപ്പം കഴിഞ്ഞു ക്ലാസ്സിലെ ചിരി കേട്ടു അദ്ദേഹം തിരിഞ്ഞുനോക്കി.വെള്ളം ചെറിയ ചാലായി സാർ നിൽക്കുന്ന സ്ഥലത്തേക്കു ബെഞ്ചിനു കീഴിലൂടെ ഒലിച്ചുവരുന്നു.ചാൽ നിരീക്ഷിച്ചു അദ്ദേഹം പതുക്കെ ക്ലാസിന്റെ പുറകിലേക്കു നടന്നു. ചാൽ അബൂബക്കർഇരിക്കുന്നിടത്തു അവസാനിച്ചു.
"എന്താഡാ കഴുതേ ഇതു...." സാർ അലറി
"സാറു പറഞ്ഞില്ലേ ഇവിടെ മുള്ളിക്കോളാൻ....." അബൂബക്കറിന്റെ മറുപടി ഉടൻ തന്നെ വന്നു.ക്ലാസിൽഭയങ്കര ചിരി ആയി.
"ഇറങ്ങി പോടാ പുറത്തു...." അദ്ദേഹം ഗർജ്ജിച്ചു. കേൾക്കേണ്ട താമസം അബൂബക്കർ ഇറങ്ങി ഓടി.
പുറത്തേക്കുള്ള അവന്റെ പാച്ചിൽ ജനലിലൂടെ ശ്രദ്ധിച്ച സാർ പറഞ്ഞു" എടാ അവൻ പോകുന്നതുപ്രൈമറി സ്കൂളിലോട്ടാ..."
എന്നിട്ടു അദ്ദേഹം പതുക്കെ പറയുന്നതു ഞാൻ കേട്ടു"ശ്ശോ അവനു വിശന്നിട്ടായിരിക്കും...."
സാറിന്റെ സ്വരത്തിൽ വേദന കലർന്നിരുന്നു എന്നു ഇന്നും എനിക്കു ഉറപ്പുണ്ടു.
"വേറെ ആരെങ്കിലും കഞ്ഞി കട്ടു കുടിക്കുവാൻ പോകുന്നോടാ..."അദ്ദേഹം ചിരിച്ചു കൊണ്ടുചോദിച്ചു."വിശക്കുന്നവർ ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ" എന്നായിരിക്കും ആ ചോദ്യത്തിന്റെ ആന്തരാർത്ഥം.
ഞങ്ങൾ ചിലർ കൈ പൊക്കി.
"ഹും...പോ,.... പോടാ...." അദ്ദേഹം അനുവാദം തന്നപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങി ഓടി.
പ്രൈമറിയിൽ എത്തിയ നേരത്തു അവിടെ കഞ്ഞി തീർന്നിരുന്നു.പലരും നിരാശരായി തിരിച്ചു പോയി.
" എടാ നിനക്കു കഞ്ഞി വേണോ" എന്റെ പുറകിൽ ഒരു ശബ്ദം .അബൂബക്കർ പുറകിൽനിൽക്കുന്നു.അവന്റെ കയ്യിൽ പാത്രത്തിൽ കഞ്ഞിയും ഇലപ്പൊതിയിൽ പയറും ഉണ്ടു.
" അപ്പോൾ നിനക്കോ..." ഞാൻ ചോദിച്ചു.
"നമുക്കു പങ്കു വെച്ചു കഴിക്കാം, ഞാൻ നിന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു"
അവനു എന്നോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴം അപ്പോഴാണു എനിക്കു മനസ്സിലായതു.

പിന്നീട് പലപ്പോഴും അവൻ കുസൃതികൾ ധാരാളമായി പുറത്തെടുത്തു. എന്നും ഓർത്ത് ചിരിക്കാനുള്ള കുസൃതികൾ അവന്റേതായുണ്ടായിരുന്നു.
  
കാലം കടന്നു പോയി.സ്കൂൾ ജീവിതം അവസാനിച്ചു. എല്ലാവരും പലവഴിക്കും പിരിഞ്ഞു. ഭാര്യയുംകുട്ടികളും മറ്റു കുടുംബാംഗങ്ങളും .......അങ്ങിനെയൊരു ലോകത്തിലെ പല സംഘർഷങ്ങളിലും ചെന്നുപെടുമ്പോൾ കഴിഞ്ഞു പോയ വിദ്യാഭ്യാസ കാലഘട്ടത്തിൽ അനുഭവിച്ച സുഖവും സമാധാനവുംഎത്രമാത്രം വിലയുള്ളതായിരുന്നു എന്നു നാം തിരിച്ചറിയുന്നു.
വിദ്യാഭ്യാസ കാലത്തിനു ശേഷം പലർക്കും പല വേഷങ്ങളും ആടേണ്ടി വന്നപ്പോൾ എനിക്കു നീതിന്യായ ലോകത്തിലെ വേഷമാണു വിധിച്ചിരുന്നതു.
റെയിൽ വേ കേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന കൊല്ലം കോടതിയുടെ ക്യാമ്പു സിറ്റിംഗ്‌ അന്നു ആലപ്പുഴ നടക്കുകയാണു.ധാരാളം കേസുകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാനുണ്ട് .കോടതി നടപടികൾ തുടരവേ "ഇപ്പോൾ കയ്യോടെ പിടിച്ചതാണു" എന്നും പറഞ്ഞു ഒരാളെ ഒരു പെറ്റി കേസിന്റെ ചാർജു ഷീറ്റുമായി എന്റെ മുമ്പിൽ ഹാജരാക്കി.കേസുകളുടെ ബാഹുല്യത്തിനിടയിൽ ഇങ്ങിനെ പ്രതികളെ കൊണ്ടു വരുന്നതിന്റെ അസഹിഷ്ണത എന്റെ മുഖത്തു കാണാൻ കഴിഞ്ഞതിനാൽ "പിന്നീടു ഹാജരാകാൻ നോട്ടീസു കൊടുത്തു ഇയാളെ ഇപ്പോൾ വിട്ടാൽ പിന്നീടു ഇവരെയൊന്നും കിട്ടില്ല, വാറണ്ടും കൊണ്ടു പോയാലും ആളെ കണ്ടെത്താൻ പ്രയാസമാണു അതു കൊണ്ടാണു കയ്യോടെ കൊണ്ടു വന്നതു " എന്നു ഒഴിവുകഴിവു പറഞ്ഞു ആർ.പി.എഫ്‌.കാർ തടി ഊരി.
ഞാൻ ചാർജു ഷീറ്റ്‌ നോക്കി.
ട്രെയിനിൽ യാത്രക്കാരനായ പ്രതി സീറ്റിന്റെ അങ്ങേ അറ്റത്തു ഇരുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ മുതുകിൽ തോണ്ടി പെൺകുട്ടിയെ ശല്യപ്പെടുത്താൻ നോക്കി.തോണ്ടലിനിരയായ പെൺകുട്ടി ഡ്യൂട്ടിയിലുണ്ടായിരുന്ന ആർ.പി.എഫ്‌.കാരോടു പരാതി പറഞ്ഞു പ്രതിയെ കയ്യോടെ പൊക്കി കൊണ്ടു വന്നിരിക്കുകയാണു.
ഞാൻ പ്രതിയെ കുറ്റപത്രം വായിച്ചു കേൾപ്പിച്ചതിനു ശേഷം ആ പറയുന്ന കുറ്റം ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ എന്നു ചോദിച്ചു.
"അങ്ങിനത്തെ വേണ്ടാതീനമൊന്നും ഞാൻ കാണിക്കില്ലെന്നറിയില്ലേ" എന്നായിരുന്നു പ്രതിയുടെ മറുപടി.
ഞാൻ പ്രതിയെ തല ഉയർത്തി നോക്കി.

 വെയിൽ കൊണ്ടു കരുവാളിച്ച നിറമുള്ള മെലിഞ്ഞ ഒരു മദ്ധ്യവയസ്കൻ.വെളുപ്പും കറുപ്പും കലർന്ന കുറ്റി താടി.കഷണ്ടി കയറിയ നെറ്റി.
ഞാൻ തല ഉയർത്തിയപ്പോൾ അയാൾ ചിരിച്ചു. മുൻ വശം രണ്ടു പല്ലുകളില്ല.
കേസുകളുടെ ബഹളവും ഉച്ചനേരവും പ്രതിയുടെ മറുപടിയും അയാളുടെ നിസാര മട്ടിലുള്ള നിൽപ്പും ഇതെല്ലം കൂടി എന്നെ രോഷം കൊള്ളിച്ചെങ്കിലും ഞാൻ സംയമനം പാലിച്ചു കേസ്‌ ഷീറ്റിലേക്കു തല താഴ്ത്തി സ്വരത്തിൽ കർക്കശത വരുത്തി പറഞ്ഞു."നിങ്ങൾ കോടതിയിലാണു നിൽക്കുന്നതു, ചോദിക്കുന്നതിനു ഉത്തരം തന്നാൽ മതി, ഇങ്ങോട്ടു ചോദ്യങ്ങൾ വേണ്ട"
തുടർന്നു ഞാൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു"കുറ്റം ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ?"
"തോണ്ടിയതു ശരിയാണു, പക്ഷേ അൽപ്പം മുമ്പു ആ സീറ്റിലിരുന്നതു എന്റെ കൂട്ടുകാരൻ ആയിരുന്നു. അവൻ അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേറ്റതു ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല;അവനാണെന്നും കരുതി ഞാൻ ചെയ്തു പോയതാണു; അബദ്ധം സംഭവിച്ചു പോയി മന:പൂർവ്വമല്ല."
"നിങ്ങൾ നെഴ്സറി സ്കൂൾ കുട്ടികളാണോ തോണ്ടാനും നുള്ളാനും ....പ്രായം ഇത്ര ആയില്ലേ...നാണമില്ലേ...?ഞാൻ തല ഉയർത്താതെ ശാസിച്ചു.
"അയാൾ പറയുന്നതു ശരിയാണു സർ, അയാളുടെ കൂട്ടുകരൻ വന്നു എന്നോടു കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം പറഞ്ഞു" ആർ.പീ.എഫ്‌. ആഫീസ്സർ എന്നോടു പതുക്കെ റിപ്പോർട്ടു ചെയ്തു.
"എന്നാൽ നിങ്ങള്‍ക്ക് അയാളെ വിട്ടയച്ചു കൂടായിരുന്നോ ഇവിടെ കൊണ്ടു വന്നതു എന്തിനാണു.../"
കർക്കശതയിൽ ഞാൻ അയവു വരുത്തിയില്ല.
" ഒരു പെൺകുട്ടി പരാതി തന്നതു കൊണ്ടാണു .....സാർ...."ആർ.പീ.എഫ്‌. പരുങ്ങി.
മേലിൽ ഇങ്ങീനെ ചെയ്യരുതെന്നു പ്രതിയെ താക്കീതു ചെയ്തും പിഴ ആയി നൂറു രൂപ കെട്ടാനും പിഴ ഒടുക്കിയില്ലെങ്കിൽ പത്തു ദിവസം തടവു ശിക്ഷ വിധിച്ചും  ഉത്തരവു ചെയ്തതിനു ശേഷം പ്രതിയോടു ചോദിച്ചു" പിഴ ഒടുക്കുന്നോ?
'ഉണ്ടു" എന്ന അർത്ഥത്തിൽ തലകുലുക്കിയതിനു ശേഷം പിഴ കെട്ടാൻ പോകുമ്പോൾ അയാളെന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി വീണ്ടും ചിരിച്ചു. ആ ചിരി എന്റെ ഉള്ളിൽ എവിടെയോ ഒരു മണി നാദം മുഴക്കിയെങ്കിലും അടുത്ത കേസ്‌ വിളിച്ചതിനാൽ എന്റെ ശ്രദ്ധ അതിലേക്കു തിരിഞ്ഞു.
കേസുകൾ തീർന്നു കോടതി പിരിഞ്ഞ്‌ കഴിഞ്ഞു ഫൈൻ അടച്ച രസീതുകൾ ഒപ്പിടാൻ ബെഞ്ച്‌ ക്ലാർക്ക്‌ എന്റെ മുമ്പിൽ കൊണ്ടു വന്നു. ഓരോ പേരും വായിച്ചു ഒപ്പിടവേ 100 രൂപയുടെ രസീതു പേജിലെത്തിയപ്പോൾ "ബക്കർ " എന്നു ക്ലാർക്ക്‌ പേരു വായിച്ചു. അപ്പോൾ ആ പ്രതി വീണ്ടും എന്റെ ഓർമ്മയിൽ വന്നു.ഇത്രയും പ്രായം ആയിട്ടും വിദ്വാൻ കുസൃതികളും കൊണ്ടു നടക്കുന്നു. ഞാൻ ആ ചാർജു ഷീറ്റെടുത്തു പേരും മേൽ വിലാസവും ഒന്നു കൂടി നോക്കി."ബക്കർ, തളപ്പിൽ വീടു, ആലപ്പുഴ. വിശദമായ മേൽ വിലാസമില്ല.
പെട്ടെന്നു എന്റെ ഉള്ളിൽ മണി നാദം ശക്തിയായി മുഴങ്ങി...ബക്കർ.....അബൂബക്കർ...കുസൃതികളുടെ രാജാവു.....
ഞാൻ ചാടി എഴുന്നേറ്റ്‌ ബഞ്ചു ക്ലാർക്കിനോടു പറഞ്ഞു,"അയാൾ പുറത്തു നിൽപ്പുണ്ടോ എന്നു നോക്കുക, ഒരു പക്ഷേ രസീതിനു നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ടാവാം...."
എന്റെ മുഖത്തെ പരിഭ്രമം കണ്ടപ്പോൾ ബെഞ്ചു ക്ലാർക്കു പെട്ടെന്നു പുറത്തേക്കു പോയി.
മനസ്സ്‌ വല്ലാതെ തേങ്ങി.
എന്നെ അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അതു കൊണ്ടാണു അവൻ കുറ്റം ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ എന്ന എന്റെ ചോദ്യത്തിനു "അങ്ങിനത്തെ വേണ്ടതീനമൊന്നും ഞാൻ കാണിക്കുകയില്ല എന്നറിയില്ലേ" എന്നു മറുപടി തന്നതു. ദൈവമേ! അവന്റെ രൂപം എത്ര മാറിയിരിക്കുന്നു....എനിക്കു അവനെ തിരിച്ചറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ലല്ലോ അവൻ എന്നെ പറ്റി എന്തു കരുതി കാണും...അവനെ ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല എന്നു അവൻ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നോ...
കുറേ കഴിഞ്ഞു ക്ലാർക്കു തിരികെ വന്നു അറിയിച്ചു,അവിടെയെങ്ങും അവനെ കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
എന്റെ മുഖത്തെ അസ്വസ്ഥത കണ്ടതു കൊണ്ടാവാം ക്ലാർക്ക്‌ ചോദിച്ചു " സാർ എന്തെങ്കിലും കുഴപ്പം.....?"
" ഇല്ല ...ഒന്നുമില്ല.....ഞാൻ മറുപടി പറഞ്ഞെങ്കിലും എന്റെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നോ?
ഞാൻ മൊബെയിലിൽ ആർ.പി.എഫ്‌. ആഫീസറെ വിളിച്ചു അബൂബക്കറിനെ കണ്ടെത്താൻ മാർഗം ഉണ്ടോ എന്നു ആരാഞ്ഞു.
"വാർഡ്‌ നമ്പറോ പ്രദേശത്തിന്റെ പേരോ ഇല്ലാത്ത അപൂർണ്ണമായ വിലാസമായതിനാൽ കണ്ടെത്താൻ പ്രയാസമാണു സാർ...എന്നാലും ശ്രമിക്കാം " എന്ന മറുപടിയാണു ലഭിച്ചതു.
തിരികെ പോരാൻ നേരം ആലപുഴ റെയിൽ വേ സ്റ്റേഷൻ മുഴുവൻ അവനെ കണ്ടെത്താൻ അരിച്ചു പെറുക്കിയെങ്കിലും അവനെ കണ്ടു പിടിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഇന്നുവരെ അവനെ കണ്ടതുമില്ല.
ആലപ്പുഴയിലെ ജന സാന്ദ്രതയിൽ അവൻ എവിടെയോ മറഞ്ഞു....
ഇനി എന്നെങ്കിലു എനിക്കു അവനെ കാണാൻ കഴിയുമോ?

വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഞാൻ ഇത് ബ്ളോഗിൽ പോസ്റ്റ് ചെയ്യുമ്പോഴും   എന്റെ അനുഭവങ്ങൾ വിവരിച്ചിട്ടുള്ള “അമ്പഴ പ്രേമവും കുറേ അനുഭങ്ങളും എന്ന  പുസ്തകത്തിൽ ഉൾക്കൊള്ളിക്കുമ്പോഴും അബൂബക്കറിന്റെ രസകരമായ പല കുസൃതികളും രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ വായനയുടെ ഒതുക്കത്തിനായി ആയവ പലതും നീക്കം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

ഷരീഫ് കൊട്ടാരക്കര

9744345476


" "