ഇത് മയക്ക് മരുന്നാണ്

പണ്ട് പണ്ട് അമ്പലപ്പുഴ, കാര്‍ത്തികപ്പള്ളി, കുട്ടനാട്, ചേര്‍ത്തല താലൂക്കുകളിലെ കയര്‍ ഫാക്റ്ററികളിലെ തൊഴിലാളികള്‍ അതിരാവിലെ ജോലിക്ക് പോകുമായിരുന്നു. എട്ട് മണിക്ക് ഫാക്റ്ററിയില്‍ കയറണം. പിന്നീട് കുടിലില്‍ തിരിച്ച് വരുന്നത്, ആറു മണിക്കാണ്. ആണുങ്ങള്‍ തൊഴില്‍ അന്വേഷിച്ച് അതിനു മുമ്പ് തന്നെ കുടിലിനു വെളിയില്‍ പോയിരിക്കും. അല്‍പ്പം മുതിര്‍ന്ന കുട്ടികള്‍ എന്തെങ്കിലും തീറ്റ അന്വേഷിച്ചോ അല്ലെങ്കില്‍ പ്രൈമറി സ്കൂളിലെ ഉപ്പുമാവ് അന്വേഷിച്ചോ കുടിലില്‍ നിന്നും സ്ഥലം വിടുമായിരുന്നു. ഈ അവസ്ഥയില്‍ ശിശുക്കളെ എങ്ങിനെ സംരക്ഷിക്കും ? മുതിര്‍ന്ന കുട്ടികളെ ഏല്‍പ്പിച്ചാല്‍ തന്നെയും പൂച്ചയെ വിളക്ക് ഏല്‍പ്പിക്കുന്നത് പോലെയാണ് കാര്യങ്ങള്‍ പോവുക. എലിയെ കാണുമ്പോള്‍ പൂച്ച വിളക്ക് ഉപേക്ഷിച്ച് പോകുന്നത് പോലെ അടുത്ത വീട്ടിലെ കുട്ടികളുടെ കളിയോ, മറ്റ് ആകര്‍ഷകമായ എന്തെങ്കിലുംസംഗതികളോ , കണ്ടാല്‍ അവര്‍ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വീട്ടില്‍ തള്ളി കണ്ടതിന്റെ പുറകേ പോകും. അന്ന് മേല്‍പ്പറഞ്ഞ താലൂക്കുകളില്‍ എല്ലാ പറമ്പിലും കുളങ്ങള്‍ ധാരാളമാണ്. കുടിലില്‍ നിന്നും കുഞ്ഞു, ഇഴഞ്ഞ് ഇഴഞ്ഞു കുളത്തിലേക്ക് പോയി വീഴുന്ന സംഭവങ്ങള്‍ ധാരാളം ഉണ്ടായി. ഈ പ്രതിസന്ധി നേരിടാന്‍ സ്ത്രീ തൊഴിലാളികളില്‍ പലരും ചെയ്യുന്ന ഒരു ചെറിയ നുണുക്ക് പണിയെ പറ്റി കയര്‍ ഫാക്റ്ററികളിലെ സ്ത്രീ തൊഴിലാളികളില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ ചെറുപ്പത്തില്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്.
. മൊട്ട്സൂചി തലയുടെ , വലിപ്പത്തില്‍ കറുപ്പ് (ഓപ്പിയം) സംഘടിപ്പിച്ച് കുഞ്ഞിനെ തീറ്റിക്കും. കുഞ്ഞു, കിറുഞ്ചി കിറുഞ്ചി അങ്ങിരുന്നോളും. എവിടെയും ഇഴഞ്ഞു പോവില്ല. ഇതാണ് ആ പാവങ്ങള്‍ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഒരിടത്ത് ഇരുത്താന്‍ കണ്ട്പിടിച്ച മാര്‍ഗം

ഇന്നിപ്പോള്‍ ഈ കഥ ഓര്‍മിക്കാനും ഇവിടെ അവതരിപ്പിക്കാനും കാരണമുണ്ട്.

ഇന്നത്തെ മാതാപിതാക്കള്‍ക്കും മുതിര്‍ന്ന കുട്ടികള്‍ക്കും കൊച്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളെ നോക്കാന്‍ സമയംലഭിക്കുന്നില്ല.. പണ്ടത്തെ കയര്‍ ഫാക്ടറി സ്ത്രീ തൊഴിലാളികളുടെ സ്ഥിതി അവര്‍ക്കും വന്ന് ഭവിച്ചത് കൊണ്ടല്ല.
മറ്റവളെക്കാളും കേമി ഞാനാണെന്ന് കാണിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് പുറത്ത് പോകേണ്ടി വന്നിരിക്കുന്നു. അത് എവിടെയും ആകാം.അയല്‍ വീട് . സംഘടനാ പ്രവര്‍ത്തനം. സ്ത്രീ ശക്തി, വനിതാ ശക്തി, പിന്നെ ആ ശക്തി, ഈ ശക്തി. വേദികള്‍ ധാരാളം.
ഉദ്യോഗം ഉണ്ടെങ്കില്‍ പിന്നെ പറയാനും ഇല്ല.
പുരുഷന്മാരും മോശമില്ല. അവര്‍ക്കും വീട്ടിലിരിക്കാന്‍ സമയമില്ല. അല്‍പ്പം സ്മാള്‍, സൌഹൃദ കൂട്ടായ്മ, വെടി പറച്ചില്‍, പണം ഉണ്ടാക്കല്‍( എത്ര ഉണ്ടാക്കിയാലും മതിയാകാത്ത ധനാസക്തി) അങ്ങിനെ അവര്‍ക്കും വീട്ടില്‍ തങ്ങാന്‍ നേരമില്ല.

ഈ അവസ്ഥയില്‍ കുഞ്ഞുങ്ങളെ വീട്ടില്‍ കിറുഞ്ചി ഇരുത്താന്‍ എന്ത് വഴി? പകല്‍ പ്ലെയിംഗ് സ്കൂള്‍, നഴ്സറി സ്കൂള്‍ എന്നിങ്ങനെ ഓമന പേരുകളുള്ള തുറന്ന ജയിലും മറ്റുമുണ്ടെങ്കിലും അതിന്റെ പ്രവര്‍ത്തന സമയം കഴിഞ്ഞുള്ള നേരം എന്ത് ചെയ്യും?

ഈ കൂട്ടത്തില്‍ ചില വല്യപ്പന്മാരെയും വല്യമ്മമാരെയും കൊച്ചു കുഞ്ഞുങ്ങളെ ശുശ്രൂഷിക്കുന്നത് പോലെ കാത്ത് രക്ഷിക്കുകയും വേണം. വൃദ്ധ സദനത്തില്‍ അയച്ച് നാട്ടുകാരുടെ പരിഹാസം കേള്‍ക്കാന്‍ മടിയാണെന്ന് കൂട്ടിക്കോളീന്‍ .

അങ്ങിനെ കുഞ്ഞുങ്ങളെയും വൃദ്ധജനങ്ങളെയും വീട്ടില്‍ ഒരിടത്ത് തന്നെ ഒറ്റ ഇരിപ്പില്‍ തന്നെ കിറുഞ്ചി ഇരുത്താന്‍ എന്ത് വഴിയെന്ന് നാടും നാട്ടാരും തല പുകഞ്ഞാലോചിച്ചു.

അവസാനം കണ്ട് പിടിച്ച പോംവഴിയാണ് ടെലിവിഷം.

ഒരു ഭയവും വേണ്ടാ, എവിടെ ഏത് ദുനിയാവിലും ധൈര്യമായി പോകാം. കുഞ്ഞുഅനങ്ങില്ല. വല്യമ്മ അനങ്ങുകയോ അടുക്കളയില്‍ ചെന്ന് ഗ്യാസ് തിരിച്ച് വെക്കുകയോ ഒന്നും ചെയ്യില്ല. ഒറ്റ ഇരിപ്പ്. ഭക്ഷണം കയ്യെത്തി എച്ചില്പെട്ടിയില്‍ നിന്നെടുത്ത് മടിയില്‍ വെച്ച് കൊച്ച് സ്ക്രീനിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരുന്ന് തിന്നാം.

പണ്ടത്തെ കറുപ്പിനെക്കാളും പാര്‍ശ്വഫലം ഒട്ടുമില്ലാത്ത അല്‍ഭുത മരുന്ന്. യാതൊരു പ്രതികരണ ശേഷിയുമില്ലാത്ത ഒരു ജനതയായി രൂപാന്തരപ്പെടാന്‍ ഈ പോംവഴി മാത്രം മതി. ലോകത്ത് എന്ത് സംഭവിച്ചാലും ഒരു കുലുക്കവുമില്ല. ഇരുന്നിടത്ത് തന്നെ അങ്ങിരിക്കും.

അതു കൊണ്ടാണല്ലോ ഇന്ന് ഉത്രാടമായിട്ടു പോലും ഒരു കുഞ്ഞിനെയും തൊടിയിലും മറ്റും എനിക്ക് കാണാന്‍ കഴിയാതിരുന്നത്. വിശാലമായ പാടത്തിന്റെ ഭംഗിയും ആസ്വദിച്ച് പൊന്‍ വെയിലില്‍ മുങ്ങിയ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ വരമ്പിലൂടെ നടന്ന് നീങ്ങിയപ്പോള്‍ പൊന്നിന്‍ ചിങ്ങത്തില്‍ പണ്ട് ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്ന ഒന്നും എനിക്ക് ഇന്ന് രാവിലെ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല എന്നത് തികച്ചും സത്യമാണ്. പണ്ട് ഈ ഗ്രാമവീഥികളില്‍ കൂടി നടക്കുമ്പോള്‍ ഊഞ്ഞാലിന്റെ മുമ്പിലെ ആര്‍പ്പ് വിളികള്‍, കബഡി കളി, ഉറിയടി, മറ്റ് കളികള്‍ എല്ലാം ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നു. ഇവയെല്ലാം അന്യം നിന്ന് പോയോ? പൊയ്പ്പോയ വര്‍ഷങ്ങളിലും പേരിനു മാത്രമാണ് എനിക്കിവയെല്ലാം കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞത്. അങ്ങിനെ കുറേശ്ശെ കുറേശ്ശേയായി ഇവയെല്ലാം പുസ്തങ്ങളില്‍ മാത്രമായി അവശേഷിക്കുമായിരിക്കും.

പാടം കഴിഞ്ഞ് മരച്ചീനി തോട്ടങ്ങളും വാഴത്തോപ്പുകളും പിന്നിട്ട്, വീടുകള്‍ക്ക് മുന്നിലൂടെ എന്റെ പ്രയാണം പുരോഗമിച്ചപ്പോള്‍ എല്ലാ വീടുകളില്‍ നിന്നും എനിക്ക് കേള്‍ക്കാന്‍ സാധിച്ചു, പൊട്ടിച്ചിരികളും ആര്‍പ്പ് വിളികളും. അതേ! നേരം വെളുത്തപ്പോള്‍ തന്നെ തുറന്ന് വെച്ചിരിക്കുകയാണ് സ്പെഷ്യല്‍ പ്രോഗ്രാമുകള്‍ കാണാന്‍ വേണ്ടി ടെലിവിഷം. പഴയ കറുപ്പ് പ്രയോഗം; മനുഷ്യരെ നിഷ്ക്രിയരാക്കുന്ന മാരണ പ്രയോഗം. “ദേ! മാവേലി വരുന്നു“ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ വിഷത്തിന്റെ മുമ്പില്‍ മയങ്ങി ഇരിക്കുന്ന ആരെങ്കിലും ഇറങ്ങി വരുമോ? ഈ കാലത്ത് പണ്ടത്തെ പോലെ പത്തും പതിനഞ്ചും കുട്ടികള്‍ വീടുകളില്‍ ഇല്ലതാനും. പരമാവധി രണ്ട് ചിടുങ്ങനോ ചിടുങ്ങത്തിയോ ഉണ്ടാകും. അവരെ ടെലിവിഷത്തിന്റെ മുമ്പില്‍ ഇരുത്തിയാല്‍ പിന്നെ ഊഞ്ഞാലിന്റെ മുമ്പില്‍ ആര്‍ വരാന്‍ , ആരു കബഡി കളിക്കാന്‍ , ആരു ഉറി അടികാണാന്‍ ......ഇല്ലാ ആരുമില്ല.
മനസില്‍ നൊമ്പരം ഉയരുന്നു... പൈതൃകത്തെയും സംസ്കാരത്തെയും വീറും വാശിയുമായി അവതരിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ ഇങ്ങിനെ ഒരു സംസ്കാര നിഷേധ സ്വഭാവം നമ്മില്‍ പതുക്കെ പതുക്കെ കടന്ന് വരുന്നതിനെ പറ്റി ആരെങ്കിലും ഒന്ന് പ്രതിഷേധിച്ചെങ്കില്‍.... നമ്മുടെ സംസ്കാരം നാം പഴയതില്‍ നിന്നാണ് പടുത്തുയര്‍ത്തിയതെങ്കില്‍ ആ പഴയതെല്ലാം കാത്ത് രക്ഷിക്കപ്പെടാതെ പുതിയതിന്റെ കുത്തൊലിപ്പില്‍ കടപുഴുകുമ്പോള്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് പഴയ കാല ശീലങ്ങളല്ല നമ്മുടെ സംസ്കാരം തന്നെയാണെന്ന ബോധം നമ്മിലുണ്ടാകേണ്ടേ?!