Wednesday, December 18, 2024

ഒരു സ്ട്രീകിംഗിന്റെ ഓർമ്മക്ക്

 ഒരു നഗ്ന ഓട്ടത്തിന്റെ (സ്ട്രീക്കിംഗ്) ഓർമ്മക്ക്..

    ആലപ്പുഴ അന്നും ഇന്നും നാല് ചുറ്റും വെള്ളവും എന്നാൽ കുടിക്കാൻ ഒരു തുള്ളി വെള്ളവുമില്ലാത്ത നാടാണ് . പണ്ട്   കുടി വെള്ളത്തിന് ആകെ ആശ്രയം  മുനിസിപ്പാലിറ്റി വക  പൈപ്പ് വെള്ളം മാത്രം.   പൈപ്പ് നിരത്തിന് സമീപം പ്രധാനപ്പെട്ട ഇടങ്ങളിലാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. ആ പൈപ്പിന് സമീപത്ത് നിന്ന് പന്ത്രണ്ട് വയസ്സ്കാരനായ ഞാൻ  തുണി ഇല്ലാതെ ഓടിയത് ഇന്ന് ടൈൽസ് പാകിയ കുളി മുറിയിൽ വിശാലമായി കുളിക്കുമ്പോൽ ഇടക്കിടെ ഓർമ്മിക്കാറുണ്ട്.

   മുനിസിപ്പാലിറ്റി ടാപ്പിന് കീഴിൽ മൺ കുടങ്ങളും അലൂമിനിയം കുടങ്ങളും സ്ഥാപിച്ച് ഉടമസ്തർ കൂടുതലും സ്ത്രീകൾ നാട്ട് വർത്തമാനങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടുമായിരുന്നു. പല പ്രണയങ്ങളും മൊട്ടിട്ടിരുന്നതും  ടാപ്പിന് ചുവട്ടിൽ നിന്നുമായിരുന്നുവല്ലോ. കമിതാക്കൾ പരസ്പരം കാണുന്നതും സന്ദേശങ്ങൾ കൈമാറുന്നതും ടാപ്പിൻ സമീപത്ത് നിന്നുമാണ്. അന്ന് പ്രണയത്തിന്റെ അസംസ്ക്രത പേര് “ലപ്പടിക്കുക“ എന്നായിരുന്നു.  അവനും അവളും ലപ്പാണ് എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അവർ പ്രണയത്തിലാണ് എന്നാണർത്ഥം. മുതിർന്ന  സ്ത്രീകളും പുരുഷന്മാരും അവർക്ക്  ലപ്പടി സാധിക്കാത്ത കാരണത്താൽ ലപ്പടിക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാരെ അസൂയയോടെ നോക്കുകയും  കമിതാക്കളുടെ വീടുകളിൽ പ്രണയ വാർത്ത കൃത്യമായി എത്തിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

വേനൽക്കാലങ്ങളിൽ കുളങ്ങളിൽ  വെള്ളം വറ്റുമ്പോൾ കുളിക്കുന്നതിനും പൊതു നിരത്തിലുള്ള ടാപ്പുകൾ സമീപം താമസിക്കുന്നവർ ഉപയോഗിക്കും. ആലപ്പുഴ വട്ടപ്പള്ളിയിലെ  ഞങ്ങളുടെ വീടിന് കുറച്ചകലെയുണ്ടായിരുന്ന ടാപ്പിൽ നിന്നായിരുന്നു ഞങ്ങൾ വെള്ളം എടുത്തിരുന്നത്.  .. ആ കാലങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ പോലീസിനേക്കാളും ഭയപ്പെട്ടിരുന്നത് മുനിസിപ്പാലിറ്റി ജീവനക്കാരെ ആയിരുന്നു.  മുനിസിപ്പാലിറ്റിയിലെ ജീവനക്കാർ പൊതുജനങ്ങൾ  ടാപ്പിന് സമീപം കുളിക്കുകയോ വെള്ളം ദുർവിനിയോഗം ചെയ്യുകയോ ചെയ്യുന്നത് കണ്ടാൽ അപ്പോൾ തന്നെ പിടിച്ച് കൊണ്ട് പോയി ഫൈൻ അടിക്കും. ഭായി എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന ഒരു ജീവനക്കാരനായിരുന്നു വട്ടപ്പള്ളീ ഭാഗത്തെ ഡ്യൂട്ടിക്കാരൻ. ഭായി എല്ലാവർക്കും പേടി സ്വപ്നമായിരുന്നു.


അന്നൊരു വേനൽക്കാലത്ത് കുളത്തിൽ വെള്ളമില്ലാത്തതിനാൽ ഞാൻ അടുത്തുള്ള ടാപ്പിനെ ആശ്രയിച്ചു.  കുടങ്ങളിലെ വെള്ളമെടുപ്പ് അവസാനിക്കുമ്പോഴാണ് ഞങ്ങൾ കുളിക്കാൻ ടാപ്പിന് കീഴിൽ കയറുന്നത്. എന്നാലും ആ സമയം തന്നെ ലക്ഷ്യമിട്ട്  ചിലപെൺപിള്ളാര് വന്ന് ഞങ്ങൾ ആൺകുട്ടികൾ കുളിക്കുന്നത് ഏറ് കണ്ണിട്ട് നോക്കും.  അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞങ്ങൾ കുളി ദീർഘിപ്പിക്കും.അന്ന് പള്ളീക്കൂടത്തിൽ പോകാനുള്ള  ധൃതിയിൽ ഒരു തോർത്തുമുടുത്ത് പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരനായ ഞാൻ ടാപിന് കീഴിൽ ഇരുന്നു കുളിക്കാൻ തുടങ്ങി. മുഖത്ത് സോപ്പിട്ട് കഴിഞ്ഞ് ടാപ്പ് തിരിക്കുമ്പോൾ അടുത്ത് നിന്ന പെണ്ണ് വിളിച്ച് കൂവി. “ഭായി  വരുന്നേയ്........“സോപ്പ് പത കണ്ണിലുണ്ടാക്കിയ നീറ്റൽ വക വെക്കാതെ ഞാൻ റോഡിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ ദാ...വരുന്നെടാ...യമകാലൻ...ദജ്ജാൽ...ഭായി...സൈക്കിളിൽ ഞാൻ അവിടെ നിന്നും പറ പറന്നു. ഭായി പുറകിൽ നിന്നും അലറുന്നു...എടാ....പന്നീ.....“ഞാൻ ജീവനും കൊണ്ട് എച്.ബി.യുടെ വീടിന് സമീപമുള്ള പറമ്പിൽ കൂടി ഓടി. അപ്പോഴാണ് അരയിൽ ചുറ്റിയ എന്റെ തോർത്ത് അഴിഞ്ഞ് പോയത്. തോർത്ത് എടുത്തുടുക്കാതെ ഞാൻ വാച്ച്കാരി പാത്തുമായിത്തായുടെ വീടിന് സമീപത്ത് കൂടി പറപറന്നു എന്റെ വീട്ടിലെത്തിയിട്ടേ ഓട്ടം നിന്നുള്ളൂ. ഓടുന്ന വേളയിൽ ഞാൻ അലമുറയിട്ടിരുന്നു, ഭായി....ഭായി...ഭായി. അത് കൊണ്ട് കണ്ട് നിന്നിരുന്ന വീടുകളിലെ പെണ്ണുങ്ങൾക്ക് കാര്യം മനസ്സിലായി. ചിലർ പൊട്ടി ചിരിച്ചു, ചിലർ മൂക്കത്ത് വിരൽ വെച്ചു..ചില പിള്ളാർ..“വെള്ള കുണ്ടി ഓടുന്നേയ് എന്ന് കളിയാക്കി ആർത്തു വിളിച്ചു. ഉമ്മാ ഉടനെ  നിക്കർ എടുത്ത് തരുകയും ഞാൻ നാണം മറച്ച് കഴിഞ്ഞ് തല തുവർത്തുകയും ചെയ്തു. എങ്കിലും എന്റെ വിറയൽ മാറിയിരുന്നില്ല.


കാലം കഴിഞ്ഞ് പോയി. ഇന്ന് ആലപ്പുഴയിൽ പൊതു ടാപ്പ് അപൂർവമാണ്. ദാരിദ്രിയം മാറിയപ്പോൾ എല്ലാവരും പൈപ്പ് കണക്ഷൻ എടുത്ത് അവരവരുടെ വീടകങ്ങളിൽ വെള്ളം എത്തിച്ചു. എങ്കിലും  വട്ടപ്പള്ളിയിൽ പോകുമ്പോൾ ഞാൻ ആ ടാപ്പുകൾ നിന്നിരുന്ന സ്ഥലം നോക്കി നിൽക്കും ആ പന്ത്രണ്ട് വയസ്സുകാരന്റെ സ്ട്രീക്കിംഗ് ഓർമ്മയിൽ വരുമ്പോൾ അറിയാതെ ചിരിച്ച് പോകും. 

ഭായി ഇപ്പോൾ സ്വർഗത്തിലെ ടാപ്പുകൾ പരിശോധിക്കുകയായിരിക്കും. വിശാലമായ കുളി മുറികളിൽ ഷവർ ബാത്തിന് കീഴെ നിന്ന് കുളിക്കുന്ന ഇന്നത്തെ ആലപ്പുഴക്കാർ പണ്ടത്തെ ഈ ടാപ്പുകളെ ഓർമ്മിക്കുന്നുണ്ടോ ആവോ?

ഷരീഫ് കൊട്ടാരക്കര.

Friday, December 13, 2024

ഒരു സൈക്കിൾ സഞ്ചാരത്തിന്റെ കഥ

 സൈക്കിൾ സഞ്ചാരം  ഞങ്ങളുടെ തലമുറയുടെ ബാല്യകാലത്തിൽ  ഒരു സ്വപ്നം തന്നെയായിരുന്നു. ഇന്നത്തെ തലമുറ ബൈക്ക്  സ്വപ്നം കാണുന്നത് പോലെ.

ബഹു ഭൂരിപക്ഷത്തിനും അന്ന്  സൈക്കിൾ സ്വന്തമായില്ലാത്തതിനാൽ  വാടകക്കെടുത്താണ് സൈക്കിൾ  ഓടിക്കാൻ പഠിക്കുന്നത്. വട്ടത്തിൽ കറങ്ങുമ്പോൾ നീളത്തിൽ പോകുന്ന  സൈക്കിളിൽ കയറ്റവും  അത് പഠിക്കലും  അന്നത്തെ രക്ഷിതാക്കൾക്ക് എന്ത് കൊണ്ടോ അരോചകമായിരുന്നുവല്ലോ. സ്കൂളീൽ പോകാതെ സൈക്കിൾ പഠനവുമായി  കുട്ടികൾ കഴിയുന്നതിനാലാവാം  സൈക്കിൾ പഠനം കാണുന്ന സ്പോട്ടിൽ വെച്ച് തന്നെ  രക്ഷിതാക്കൾ കുട്ടികളെ തല്ലിയിരുന്നത്.
അങ്ങിനെയിരിക്കവേ ഞാൻ   സൈക്കിൾ പഠനം പൂർത്തിയാക്കി കുറേ ദൂരത്തുള്ള  കടകളിൽ  സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാൻ  പോകാൻ തുടങ്ങി. സൈക്കിളിൽ പുറകിൽ  ആളെ ഇരുത്തി ഡബിൾ ആയി പോവുക, രാത്രിയിൽ ലൈറ്റ്  ഇല്ലാതെ സൈക്കിൾ ഓടിക്കുക തുടങ്ങിയവ  അന്ന് പോലീസിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ ഭയങ്കര കുറ്റകൃത്യങ്ങളായിരുന്നു.
ആ വർഷത്തെ ധനുമാസത്തിലും ആലപ്പുഴ മുല്ലക്കൽ ക്ഷേത്രത്തിൽ ഉൽസവം തുടങ്ങി.
 കാസിം എന്റെ അടുത്ത സ്നേഹിതനാണ്. അവന് കാലിന്     സ്വാധീനം കുറവാണ്. ചട്ട്കാലനായതിനാൽ  നടക്കണമെങ്കിൽ  മറ്റൊരാളുടെ സഹായം വേണം  താനും.  എങ്കിലും കാസിമിന് ഉള്ളിൽന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു മോഹം മുല്ലക്കൽ ഉൽസവം കാണണം. അതെന്നോട് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്ന വട്ടപ്പള്ളിയിൽ നിന്നും മുല്ലക്കൽ റോഡിലേക്ക് മൂന്ന് കിലോമീറ്ററോളം  ദൂരമുണ്ട്. അവിടം വരെ നടക്കാൻ കാസിമിന് സാധ്യമല്ലാത്തതിനാൽ ഞാൻ ഒരു സൈക്കിൾ വാടകക്കെടുത്ത് കാസിമിനെ പുറകിൽ ഇരുത്തി കെട്ടി മുറുക്കി  മുല്ലക്കലേക്കുള്ള  പ്രയാണം ആരംഭിച്ചു. ആലപ്പുഴ ഇരുമ്പ് പാലം വരെ കുഴപ്പങ്ങളൊന്നും സംഭവിച്ചില്ല. ഇരുമ്പ് പാലത്തിന്റെ ഇറക്കം ഇറങ്ങി വരുമ്പോൾ അതാ എതിർവശത്ത് നിന്നും കപ്പടാ മീശക്കാരനായ  ഒരു പോലീസ്കാരൻ സൈക്കിളിൽ കയറ്റം കയറി  വരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ യാത്ര   സൈക്കിളിൽ ഡബിൾ അടിച്ചുള്ളത്   ആയിരുന്നതിനാൽ പോലീസ് കൈ കാണിച്ചു. സരസനായ കാസിം (അവന്റെ കാലിനാണ് തളർച്ച ഉള്ളത്, നാക്കിന് ഒരു കുറവുമില്ല) വിളിച്ച് പറഞ്ഞു “അള്ളാണെ  പോലീസിക്കാ,  ഇനി ഇതിനകത്ത് സീറ്റില്ല, ഇക്കാ വേറെ സൈക്കിൾ നോക്ക്...“ പോലീസിനെ കണ്ട വെപ്രാളത്തിൽ ഹാൻഡിൽ വെട്ടി   എന്റെ സൈക്കിൾ പാളി,  ഞാനും സൈക്കിളും പുറകിലിരുന്ന ചട്ട്കാലനും കൂടി  തത്തക്കാ  പൊത്തക്കാ എന്ന മട്ടിൽ റോഡിലേക്ക് മറിഞ്ഞു. റോഡിൽ കിടന്ന  ചട്ട്കാലനായ കാസിമിന്റെ കാൽ വളഞ്ഞ് പുളഞ്ഞ പരുവത്തിൽ കണ്ടപ്പോൾ സൈക്കിൽ മറിഞ്ഞ് പരുക്ക് പറ്റിയതാകാം എന്ന ധാരണയിൽ പോലീസ് കാരൻ  എന്നോട് അലറി “ അവനെ ഒടിച്ച് നാശമാക്കിയല്ലോടാ...ഇനി കുട്ടയിൽ വാരി വെച്ച് കൊണ്ട് പോടാ....നിന്റെയെല്ലാം  പാട് പോലെ നോക്ക്..എനിക്ക് വേറെ ജോലിയുണ്ട് എന്നും പറഞ്ഞ് പോലീസിക്കാ  സൈക്കിളിൽ കയറി ഓടിച്ച് പോയി. ആ പോക്ക് കണ്ട കാസിം കിടന്ന കിടപ്പിൽ പറഞ്ഞു “ഹോ് ആ മൈരന്റെ  പോക്ക് കണ്ടാ..തൂറാൻ മുട്ടിയത് പോലാ അവന്റെ ഓട്ടം .അവനും ഒരു പോലീസ്.....“  ഞാൻ അവന്റെ വാ പൊത്തിപ്പിടിച്ച് പറഞ്ഞു  മിണ്ടാതിരിയെടാ  പന്നീ...അയാൾ  തിരിച്ച് വന്നാലോ.....“ കാസിമിനെ സൈക്കിളിന്റെ പുറകിൽ വീണ്ടും  കെട്ടി വെച്ച് കൊണ്ട് പോയി  മുല്ലക്കൽ ഉൽസവം  കാണിച്ച് കൊടുത്തു എന്നത്  ബാക്കി ചരിത്രം. . ആ നന്ദി അവന്  എന്നോട് എപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നു. കാലമെത്ര കഴിഞ്ഞ് പോയി.ഒരുപാട് ഓർമ്മകളുമായി മുല്ലക്കൽ ഉൽസവം പിന്നെയും പിന്നെയും  എത്രയോ തവണകളിൽ വന്നു പോയി. ആലപ്പുഴ വിട്ടതിന് ശെഷം കാസിമുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല.അവൻ   ഇപ്പോൾ ഉണ്ടോ എന്നുമറിയില്ല.
കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് കാറിൽ  ആലപ്പുഴയിലൂടെ  കടന്ന് ഇരുമ്പ് പാലത്തിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ  പഴയ സൈക്കിൽ പുരാണാം ഓർത്ത് പോയി.

Monday, December 9, 2024

അപകടങ്ങൾ

 ആലപ്പുഴ  കളർകോട് നടന്ന അപകടം പണ്ട് നടന്ന ആലപ്പുഴയിലെ മറ്റൊരു അപകടത്തെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

ഇപ്പോൾ നടന്ന അപകട സ്ഥലമായ  കളർകോട് (ചങ്ങനാശ്ശേരി കവല) ആലപ്പുഴ മുനിസിപ്പാലിറ്റിയുടെ തെക്കേ അതിരിന് സമീപമാണ്. എന്നാൽ ആലപ്പുഴയുടെ വടക്ക് ഭാഗം സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന  വളവ നാട്  എന്ന  സ്ഥലത്ത് വളരെ കൊല്ലങ്ങൾക്ക് മുമ്പ്  ഒരു കാർ അപകടം നടന്നു നാല് പേർ മരിച്ചു.ഈ കുറിപ്പ്കാരൻ അന്ന് ആലപ്പുഴ മുഹമ്മദൻ സ്കൂളിലെ ഏഴാം ക്ളാസ്സിൽ  പ്ഠിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു   രണ്ട് അപകടങ്ങളുടെയും  സാമ്യത രണ്ടിലും മരിച്ചത് വിദ്യാർത്ഥികളാണ് എന്നതാണ് മരിച്ചവരെല്ലാം കൗമാരക്കാരും.

തെക്ക് നടന്ന അപകടത്തിൽ പൊലിഞ്ഞത് സിനിമാ കാണാൻ പോയവർ.  വടക്ക് നടന്ന അപകടത്തിൽ മരിച്ചവർ ചേർത്തലയിലെ ഫുട്ബാൾ കളി കാണാൻ പോയവർ. നാല് പേരും മുഹമ്മദൻ സ്കൂൾ വിദ്യാർത്ഥികൾ. സുപ്രസിദ്ധ സിനിമാ സംവിധായകൻ ഫാസിലിന്റെ മാതൃ സഹോദരൻ (അമ്മാവൻ) എൻ.എം.ഷരീഫിന്റെ മകൻ ബാബു ആണ് ഒരാൾ, പിന്നെ ഒരു അബ്ദുൽ റഹുമാൻ, യൂനുസ് കുഞ്ഞ്, നാലാമത്തെ  ആളുടെ പേർ ഓർമ്മ വരുന്നില്ല. ഫാസിൽ അന്ന് 12--13- വയസ്സ്കാരനാണ്

നാടിനെ നടുക്കി ആ അപകടം. ആ കൗമാരക്കാർ  അത്രക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരായിരുന്നു. നാല് പേരെയും മറവ് ചെയ്തത് അടുത്തടുത്തായിട്ടാണ്.  ആലപ്പുഴ പടിഞ്ഞാറേ ജുമാ മസ്ജിദിൽ പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്ത്  അടുത്ത കാലം വരെ ആ കുടീരങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ഉണ്ടാകുമോ എന്തോ?. മയ്യിത്ത് സംസ്കരണത്തിനായി പള്ളിയിൽ കൊണ്ട് പോയത് നാല് പേരെയും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു. വൻ ജനാവലി  പിൻ തുടർന്നു പള്ളി വരെ.

60 വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഇന്നും മങ്ങാതെ ആ ഓർമ്മകൾ.

ആ വർഷത്തെ ആനുവേഴ്സറി വേദിയിൽ ഒരു വിദ്യാർത്ഥി ഹൃദയത്തിൽ തട്ടി പാടി.  “അങ്ങ് ദൂരെ കല്ലറകൾ തൻ വേദനയൂറും സ്മരണകളേ...“

ഇന്ന് മെഡിക്കൽ കോളേജ് വിദ്യാർത്ഥികളുടെ അപകടം പത്രത്തിൽ വായിച്ചപ്പോൾ അന്നത്തെ അപകടത്തിന്റെ മറ്റൊരു രംഗം മനസ്സിലേക്ക് കയറി വന്നു. ബാബുവിന്റെ മരണത്തെ തുടർന്ന് നടന്ന ഒരു അനുശോചന പ്രസംഗ ചടങ്ങിന്റെ വാചകങ്ങൾ മൈക്കിലൂടെ തൊട്ടടുത്ത് താമസിക്കുന്ന ബാബുവിന്റെ വീട്ടിൽ  കേൾക്കാമായിരുന്നു. അന്ന് ഈ കുറിപ്പ്കാരൻ അമ്മൂമ്മയുമായി  ആ വീട് സന്ദർശിക്കാൻ പോയിരുന്നു. ബാബുവിന്റെ ഉമ്മ  അതെല്ലാം കേട്ട്  സഹിക്കാൻ കഴിയാതെ വിരലുകൾ ചെവിയിൽ കടത്തി  ഏങ്ങി  ഏങ്ങി കരഞ്ഞ  രംഗം. 

ഇപ്പോൾ നടന്ന അപകടത്തിൽ മരിച്ച വിദ്യാർത്ഥികളുടെ അമ്മമാരും ഇത് പോലെ  അവസ്ഥയിലാണ് എന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ മനസ്സ് വല്ലാതെ നൊന്തു.

എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൗമാരക്കാരേ! നിങ്ങളുടെ പ്രായം  ആഹ്ളാദത്തിന്റേതാണ്.പക്ഷേ നിങ്ങളെ പറ്റി ഏതു നേരവും ചിന്തിച്ച് കഴിയുന്ന ഉറ്റവരെ കുറിച്ചും നിങ്ങൾ അൽപ്പം ചിന്തിക്കണേ...അപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ അർമാദിക്കലിന് തെല്ല് ശമനം വന്നേക്കാം...അപകടങ്ങളും ഒഴിഞ്ഞ് പോയേക്കാം.