19 വർഷങ്ങൾ....

 

19 വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഇത് പോലൊരു ജനുവരിയിൽ  24 തീയതിയിൽ ഔദ്യോഗികാവശ്യത്തിനായി ഞാൻ പുനലൂർക്ക് പോവുകയായിരുന്നു. കുന്നിക്കോടെത്തിയപ്പോൽ ഉള്ളിൽ  ഉമ്മാ എന്നെ വിളിച്ച പോലൊരു തോന്നൽ.  അങ്ങിനെ ഒരു അനുഭവം മുമ്പ് ഉണ്ടായിട്ടില്ല. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ആലപ്പുഴയിൽ പോയി ഉമ്മായെ കണ്ടതാണ്.അന്ന് ഉമ്മാ സുഖമില്ലാതിരിക്കുകയായിരുന്നു. ഇന്നലെ ആശുപത്രിയിൽ പോയിരുന്നു എന്നറിഞ്ഞിരുന്നു. മനസ്സിൽ എന്തോ വേവലാതി ഉണ്ടായി. പുനലൂർ യാത്ര നിർത്തി വെച്ചു ഞാൻ  ആലപ്പുഴക്ക് വെച്ചടിച്ചു. സായാഹ്നാന്ത്യത്തിലായിരുന്നു  ഞാൻ അവിടെ എത്തിയത്. റെയിൽ വേ സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നും  ആശുപത്രിയിലേക്ക് പാഞ്ഞു. ഉമ്മാ ആ നേരം  അന്ത്യ നിമിഷങ്ങളിലായിരുന്നു. അടുത്ത് നിന്ന മൂത്ത സഹോദരി പറഞ്ഞു. ഉമ്മാ...ദേ! ഷരീഫ് വന്നു.... ഊർദ്ധൻ വലിക്കിടയിൽ ആ മുഖത്ത് സന്തോഷം അലതല്ലി വരുന്നത് ഞാൻ നേരിൽ കണ്ടു. എന്റെ വരവിനെ എപ്പോഴും  സഹർഷം സ്വീകരിക്കുന്ന ഉമ്മായുടെ ഉള്ളിൽ അപ്പോഴും  ബോധത്തിനും അബോധത്തിനുമിടയിലും എന്റെ സാമീപ്യം ആനന്ദം ഉളവാക്കിയിരിക്കാം. അതായിരിക്കും ആ മുഖത്ത് ഞാൻ കണ്ടത്.

മറ്റൊന്നും തരാൻ നിവർത്തി ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും എന്റെ ചില വിഷമങ്ങൾ താഴ്ത്തി വെക്കാൻ ഉമ്മാ എന്ന അത്താണി എത്ര പ്രയോജന പ്രദമായിരുന്നെന്ന്  ഉമ്മായുടെ മരണ ശേഷമാണ് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. പിൽക്കാലത്ത് ഒരു വല്ലാത്ത ശൂന്യത അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു.

19 വർഷം ഓടിപ്പോയി. അത് ഇന്നലെയായിരുന്നു എന്ന് തോന്നിപ്പോകുന്നു. ആലപ്പുഴ പടിഞ്ഞാറേ മുസ്ലിം ജമാ അത്ത് പള്ളിയിലെ തൂ വെള്ള മണലിൽ ഉമ്മാ ഉറങ്ങുന്നു. തൊട്ടടുത്ത് തന്നെ പിന്നീട്  ഒരു ദിവസം മൂത്ത സഹോദരിയും ഉമ്മാക്ക് കൂട്ടിന് ചെന്നു. കുറച്ച് അപ്പുറത്ത് മാറി എത്രയോ വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പേ തന്നെ വാപ്പായും കാത്തിരുന്നിരുന്നല്ലോ.

എപ്പോഴെങ്കിലും ആലപ്പുഴ പോയി ഒരു ദിവസം താമസിച്ചാൽ ഞാൻ  ഈ സ്ഥലങ്ങൾ സന്ദർശിക്കാതിരിക്കില്ല. കഴിഞ്ഞ് പോയ കാലത്ത് അവരുമായി കഴിച്ച് കൂട്ടിയ  നിമിഷങ്ങളിൽ അതെത്ര മാത്രം ആനന്ദഭരിതമായിരുന്നെന്ന് ഇന്ന് ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നല്ലോ!.