കയറിയ വില ഇറങ്ങില്ല.

 GIN SORBITRATE എന്ന ഗുളിക എന്റെ ഡോക്റ്ററുടെ  നിർദ്ദേശ പ്രകാരം കുറച്ച് ദിവസങ്ങളായി ഞാൻ കഴിച്ച് കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

30 എണ്ണം അട്ങ്ങിയ ഒരു കുപ്പിക്ക് ഞാൻ ആദ്യം വാങ്ങിയത് 304രൂപക്കാണ്. (എല്ലാ നികുതികളും ഉൾപ്പടെ).

 അങ്ങിനെ ഇരിക്കവേ ബഹുമാനപ്പെട്ട കേന്ദ്ര ധനകാര്യ മന്ത്രി  ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ  ജി.എസ്.റ്റി. ഇനത്തിൽ പല സാധനങ്ങളുടെയും നികുതി  കുറവ് വരുത്തി. അതിന്ശേഷം ഞാൻ മേൽപ്പറഞ്ഞ ഗുളിക വാങ്ങാൻ പോയപ്പോൾ  എന്നിൽ നിന്നും 248 രൂപയേ വാങ്ങിയുള്ളൂ. വില കുറവ് കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ മെഡിക്കൽ സ്റ്റോറുകാരോട് ചോദിച്ചതിൽ  “സർ, ടാക്സ് കുറഞ്ഞി രിക്കുന്നു, അതാണ് വിലയിൽ കുറവ് വന്നത്. എന്ന് മറുപടി കിട്ടി.  മനസ്സിൽ ബഹു: ധ്ന മന്ത്രിക്ക് സ്തുതി പറഞ്ഞിറങ്ങി. 

അതേ ഗുളിക ഇന്ന് വാങ്ങാൻ അതായത് 1 മാസം കഴിഞ്ഞ് ചെന്നപ്പോൾ അതിന്റെ വില  ഇന്ന് 320 രൂപ ആയിരിക്കുന്നു. അന്വേഷിച്ചതിൽ ടക്സ് കുറവ് തന്നെ, പക്ഷേ ഗുളികയുടെ വില കമ്പനി കൂട്ടിയിരിക്കുന്നു. നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലായില്ലേ? പറഞ്ഞ് തരാം. 

ഒരു ചാക്ക് സിമിന്റിന് 500 രൂപ പഴയ വില എന്ന് സങ്കൽപ്പിക്കുക. അതായത് 400 രൂപാ സിമിന്റ് വിലയും ടാക്സ് 100 രൂപയും എന്ന് കരുതുക.  ടാക്സ് സർക്കാർ  50 രൂപ കുറച്ചപ്പോൾ സിമിന്റിന്റെ മൊത്ത വില 400+50==450 രൂപാ ആയി കുറയണം.. ജനത്തിന് 450 രൂപക്ക് സിമിന്റ് കിട്ടണം. പക്ഷേ സിമിന്റ് മുതലാളി  തന്റെ ചരക്കിന് 50 രൂപാ വർദ്ധിപ്പിച്ചു. ഇപ്പോൾ സിമിന്റ് വില 450+ ടാക്സ് 50==ആകെ വില 500 രൂപ.  പഴയ വില 500 രൂപാ തന്നെ ജനം കൊടുക്കണം. ടാക്സ് സർക്കാർ കുറച്ചതിന്റെ പ്രയോജനം ജനത്തിന്റെ പോക്കറ്റിലല്ല, കുത്തക മുതലാളിയുടെ പോക്കറ്റിൽ പോയി. എങ്ങിനെയുണ്ട് വെസ്സനുസ്സ്. 

പൊതുജനമെന്ന തെണ്ടീ!!!!  അങ്ങിനെ നീ സുഖിക്കേണ്ട. മണ്ണൂം ചാരി നിന്ന മുതലാളിയായ ഞാൻ പൊന്നും കൊണ്ട് പോകും. അത്രന്നെ ഹും....

ഇതാണ് മുകളിൽ പറഞ്ഞ ഗുളികയുടെയും കഥ. ടാക്സ് കുറഞ്ഞതിന്റെ ഗുണം ജനത്തിനില്ല.  ഗുളിക കമ്പനിയുടെ അതായത് ഗുളിക മുതലാളിയുടെ ചേപ്പിലോട്ട് ഗമിക്കും.

കൂടിയ വില കുറക്കാൻ ഞങ്ങൾ സമ്മതിക്കില്ല. കൂടിയത് കൂടിയത് തന്നെ, അതിന് മാറ്റമില്ല. അത് കൊണ്ട് തന്നെ അല്ലേ നാളികേരത്തിന്റെ നാട്ടിൽ തേങ്ങായുടെ വില ഉൽപ്പന്നം കൂടിയിട്ടും മധുരയിലെ ചില മൊത്തക്കച്ചവടക്കാർ  കുറക്കാൻ ഒരുങ്ങാത്തത്. 20 രൂപ ഉണ്ടായിരുന്ന മർച്ചീനി 50 രൂപാ ആയത് ആരെങ്കിലും കുറച്ചോ മമ്മതേ! കർഷകന് കിട്ടണത് ദേ! അതാണ്..അതിന്റെ.പേര് പറയുന്നില്ല.

ഇനി പറയുക നിങ്ങൾക്ക് അധികാരം കയ്യിൽ കിട്ടുകയും വെടി വെക്കാൻ പവർ ലഭ്യമാകുകയും ചെയ്താൽ ആരെ ആദ്യം വെടി വെക്കും കൊള്ളക്കാരെയോ അതോ ഈ കുത്തക മുതലാളിമാരെയോ?!!!

വീണ്ടും മെഡിക്കൽ കോളേജ് വാർത്തകൾ..

 അഞ്ച് ദിവസമായി ചികിൽസ കാത്ത് മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ  കഴിഞ്ഞിരുന്ന  ഹൃദയ  സംബന്ധമായ  രോഗമുള്ളയാൾ മരിച്ചു എന്ന വാർത്ത പത്രത്തിൽ വായിച്ചു.

ആശുപത്രിയിൽ നിന്നും അപാകതകൾ ഒന്നും ഉണ്ടായിട്ടില്ലാ എന്ന്  ഭരണ പക്ഷവും അനാസ്ഥയും അലസതയാലുമാണ് രോഗി മരിച്ചതെന്നു പ്രതി പക്ഷവും  വാദങ്ങൾ നിരത്തുമ്പോൾ പരമമായ ഒരു സത്യം തെളിഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നു. 

ആ രോഗിയുടെ ആശ്രിതർക്ക് അവരുടെ അത്താണീ നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന സത്യം.

രോഗാവസ്ഥയിൽ എല്ലാവരുടെയും അവസാന ആശ്രയം മെഡിക്കൽ കോളേജാണ്.ഇവിടെ എത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ രണ്ടിലൊന്ന് തീരുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.ഒന്നുകിൽ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ച് വരുന്നു, അല്ലെങ്കിൽ ലോകത്ത് നിന്നും എന്നെന്നേക്കുമായി കടന്നു പോകുന്നു.

ആശുപത്രി ജീവനക്കാരുടെ ക്രൂരമായ അവഗണനയെ പറ്റി രോഗിയുടെ ഭാര്യ പരാതി പറയുന്നുണ്ട്. ഒരിക്കലും പരിഹരിക്കാനാകാത്ത പരാതിയാണ് ഇത്.  സെക്യൂരിറ്റിക്കാരാണ് ഏറ്റവും ധാർഷ്ട്യക്കാർ. മെഡിക്കൽ കോളേജിന്റെ സുരക്ഷ അവരുടെ ചുമതലയാണ് എന്നത് സമ്മതിച്ചു. പക്ഷേ അതിനും  ദയാ പൂർണമായ  പെരുമാറ്റം  നിർബന്ധമായി വേണ്ടതാണ്. ടൂറിന് വന്നതല്ല രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കൾ, അവർ ആകാംക്ഷയുടെ മുൾ മുനയിൽ നിൽക്കുമ്പോളാണ്  ഇവരുടെ ധാർഷ്ട്യം. അതിനാൽ തന്നെ വഴക്കുകൾ ധാരാളം.

നഴ്സുമാരിൽ മിക്കവരും അലിവുള്ളവരാണ്. ഒരു കുഴപ്പമേയുള്ളൂ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് തൃപ്തികരമായ  മറുപടി  തരില്ല. ഇങ്ങിനെ ഉത്തരം നൽകാനാണെങ്കിൽ അതിനല്ലേ നേരം കാണൂ എന്നാണ് അവരുടെ ഭാവം.

ഡോക്ടറന്മാർ പല തരക്കാരാണ് മിക്കവരും ബാഹ്യാകാശ ജീവികളാകുമ്പോൾ  അപൂർവം ചിലരുടെ ഉള്ളിൽ മനുഷ്യത്വം  നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നു  എന്ന് അനുഭവത്തിൽ നിന്ന് പറയാൻ കഴിയുന്നു.. മുമ്പ് ന്യൂറോയിൽ  ഉണ്ടായിരുന്ന ജേക്കബ് ആലപ്പാടൻ, ജേക്കബ്,  ഇപ്പോൾ കാർഡിയോയിൽ ഉള്ള ഡോക്റ്റർ മാത്യൂ ഐപ്പ്, മുമ്പ് ജനറിലെ അന്നാമ്മ ഡോക്ടർ തുടങ്ങിയവർ  അങ്ങിനെയുള്ളവരാണെന്ന് എന്റെ അനുഭവത്തിൽ നിന്ന് പറയാൻ കഴിയും.

ഇപ്പോൾ കാർഡിയോളജിയിലുള്ള പ്രശ്നം ആഞിയോ ഗ്രാമും ആഞിയോ പ്ളാസ്റ്ററിയും യഥാ സമയം ചെയ്യാൻ തീയതി കിട്ടുന്നില്ല എന്നതാണ്. മുമ്പേ വന്നവർക്ക്  ചെയ്താലല്ലേ പിൻപേ വരുന്നവർക്ക് ഡെയ്റ്റ് നൽകാൻ കഴിയൂ. അതിൽ ഗുരുതരമായി വരുന്നവർക്ക് മുൻ ഗണന കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. അപ്രകാരം    മുൻ ഗണന ഇപ്പോൾ മരിച്ച രോഗിക്ക് കിട്ടാതിരിക്കാൻ കാരണമെന്തെന്നാണ് അന്വേഷിക്കേണ്ടത്.

ആവശ്യത്തിനു ഡോക്ടറന്മാർ, മറ്റ് ജീവനക്കാർ എന്നിവരെ നിയമിക്കുകയും  ചികിൽസക്ക് വേണ്ട മറ്റ് സാഹചര്യങ്ങൾ ഒരുക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നത് സർക്കാരിന്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടാവുകയും വേണം.

ഈ സൗകര്യങ്ങൾ ജില്ലാ ആശുപത്രിയിലും താലൂക്ക് ആശുപത്രികളിലും തരപ്പെടുത്തിയാൽ മെഡിക്കൽ കോളേജിലെ തിരക്ക് കുറക്കാനും ജനങ്ങൾക്ക് അത് ഏറെ ഉപകാരപ്പെടാനും ഇടയാക്കുമെന്നു നിസ്സംശയം പറയാം. 

പക്ഷേ ഒരു ചോദ്യം അവശേഷിക്കുന്നു.  ഇത് ആര് എപ്പോൾ നടപ്പിലാക്കും. എത്ര പേർ മരിച്ച് വീണാലാണ് പരിഹാരം ഉണ്ടാവുക. അതിനു വേണ്ടിയാണ്  ജന ശബ്ദം ഉയരേണ്ടത്. ഇല്ലാ എങ്കിൽ പാവപ്പെട്ടവൻ ഇനിയും മരിച്ച് വീണ് കൊണ്ടേ ഇരിക്കും.

അപരിചിതൻ.

  ഇടവഴിയിൽ  നിന്ന്  മതിലിനപ്പുറമുള്ള ആ രണ്ട് നില വീടിനെ ഞാൻ  കണ്ണിമക്കാതെ നോക്കി നിന്നു.  മനസ്സ് വല്ലാതെ തുടിച്ചു. ഓർമ്മകൾ ഇരമ്പി എത്തുന്നു.

അത് ഞാൻ കളിച്ച് വളർന്ന വീടാണ്. ഈ രണ്ട് നില കെട്ടിടം അല്ല. ഈ വീട് ഇരിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് പണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു വീട്.

അതിന്റെ തൊട്ടടുത്ത്  ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു ചെറിയ വീടിനെയും ഈ വീടിനെയും വേർ തിരിച്ച് വേലി ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ വേലിയുടെ കിഴക്ക് ഭാഗത്ത്  പലപ്പോഴും വള കിലുങ്ങിയിരുന്നു. ചെറുപ്പം മുതൽ കളിച്ച് വളർന്ന  കൗമാരക്കാരായ ഒരു ആണും പെണ്ണും അവിടുണ്ടായിരുന്നു. വേലി പ്പഴുതിലൂടെ മുല്ലപ്പൂവിന്റെ ചെറിയ പൊതികൾ അവന് അവൾ എറിഞ്ഞ് കൊടുത്തിരുന്നു. അവന് മുല്ലപ്പൂ വളരെ ഇഷ്ടമായിരുന്നെന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നല്ലോ. വിശന്ന് തളർന്നിരിക്കുന്ന അവന് ചിലപ്പോൾ അവൾക്ക് കിട്ടുന്ന ആഹാരം  അവൾ കഴിക്കാതെ അവന് കൈമാറാൻ മടിക്കാത്ത വിധം  അവൾക്ക് അവനോടുള്ള സ്നേഹം അഗാധമായിരുന്നല്ലോ.

ഭൂമിയിലാകെ പാൽ നിലാവ് പരന്നൊഴുകിയ പൗർണമികളിൽ അവർ  വേലിക്കപ്പുറമിപ്പുറം  നിന്ന് പതുക്കെ സംസാരിച്ചു. അന്തരീക്ഷമാകെ വെണ്ണിലാവിന്റെ പ്രഭയിൽ കുളിക്കുന്നത് കണ്ട് മനസ്സിലേക്ക് ആ നിലാവിനെ ആവാഹിച്ച്  മുറ്റത്തെ മണലിൽ അവൻ നിലാവിനെ നോക്കി മലർന്ന് കിടക്കും.അപ്പോഴാണ് വേലിക്കൽ നിലാവുദിച്ചെന്ന് വള കിലുക്കം കൊണ്ട് മനസ്സിലാകുന്നതും വേലിക്കപ്പുറവും ഇപ്പുറവും നിന്ന് സംസാരിക്കാൻ ഓടി പോകുന്നതും.

പിന്നെയും പൂർണ ചന്ദ്രൻ പലതവണകളിൽ വന്ന് പോയി.  ഈ പ്രണയത്തിന്റെ തീവൃത വീട്ടിൽ എങ്ങിനെയോ അറിഞ്ഞത് കൊണ്ടാണോ എന്തോ പരീക്ഷാ ഫലം വന്നതിന് ശേഷം ഒരു പരിചയക്കാരനുമായി ഉപജീവനാർത്ഥം മലബാറിൽ പോകുന്നതിൽ വീട്ടിൽ മാതാപിതാക്കൾ തടസ്സം പറഞ്ഞില്ല. അവരുടെ നിസ്സംഗത അന്ന് എനിക്ക് അതിശയമായിരുന്നു. ഞാൻ വീട് വിട്ട് ദൂരെ പോകുന്നതിൽ  അവർ എന്ത് കൊണ്ട് തടസ്സം നിന്നില്ലാ....!!!?

പക്ഷേ പിന്നീട് ഞാൻ സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞു. കൗമാര പ്രണയത്തിൽ നിന്നും ഞാൻ രക്ഷപെടട്ടേയെന്ന് അവർ കരുതിക്കാണണം.

പക്ഷേ കൗമാര പ്രണയത്തിന്റെ സ്മരണകളിൽ നിന്നും  ഞാൻ രക്ഷപെട്ടോ? എത്രയോ വസന്തങ്ങളും വർഷങ്ങളും വെണ്ണിലാവും വന്ന് പോയി. ഓർമ്മകൾക്ക് മരണമില്ലല്ലോ.

ഇന്ന് ഞാൻ വളർന്ന ആ വീട് അന്യ കൈവശമാണ്. ആ വീട്ടിൽ ആ മണ്ണീൽ  നിലാവിനെ നോക്കി പഴയ ഓർമ്മകളിൽ മുഴുകി കുറേ നേരം ഇരിക്കാൻ എന്നും ഞാൻ കൊതിക്കും ഒരിക്കലും സഫലമാകാത്ത ആഗ്രഹം. അത് വിലക്ക് വാങ്ങാൻ എന്നെ കൊണ്ടാവില്ല. അന്നത്തെ ആ കൗമാരക്കാരി, പിന്നീട് ഭാര്യയായി  ഉമ്മയായി ഉമ്മൂമ്മയായി  എവിടെയോ കഴിയുന്നു. അവൾ പണ്ട് താമസിച്ചിരുന്ന ആ കുടിലിന്റെ സ്ഥാനത്തും ഒരു വലിയ വീട്. അവൾ എവിടെയാണോ ആവോ.

കൗമാര പ്രണയത്തിൽ അകപ്പെട്ട ആർക്കാണ് ആ കാലത്തെ ഓർമ്മകൾ മറക്കാൻ സാധിക്കുന്നത്? ആണായാലും പെണ്ണായാലും  അവർക്കെല്ലാം ഇണകളും സന്തതികളും അവരുടെ സന്തതികളും ഉണ്ടായാലും,  എത്രയെത്ര കാലം കടന്ന് പോയാലും സ്മരണകൾ എന്നും അവരുടെ മനസ്സിൽ  നിലാവ് നിറച്ച് കൊണ്ടേ ഇരിക്കും.

ഈ തവണ  ഓണക്കാലം കൊട്ടാരക്കരയിൽ നിന്നും ആലപ്പുഴയിൽ പോകാമെന്ന് തീരുമാനിച്ചു. ഓർമ്മകളെ താലോലിക്കാനും പഴയ വീടുകളും സ്ഥലങ്ങളും കളിക്കൂട്ടുകാരെയും കാണാൻ വലിയ ആഗ്രഹം. ഭാര്യയും മക്കളും സമ്മതിച്ചു. എത്രയോ വർഷങ്ങളായി ഓണക്കാലത്ത് കൊട്ടാരക്കര വിട്ട് മറ്റെവിടെയും പോയിട്ടില്ല.  

ആലപ്പുഴയിൽ ഞാൻ കളിച്ച് വളർന്ന  മുസ്ലിം ഭൂരിപക്ഷ പ്രദേശമായ  വട്ടപ്പള്ളിയിൽ ഓണാ ഘോഷമില്ല. എന്നാൽ ഞങ്ങളുടെ വീടിന്റെ കിഴക്ക് ഭാഗം കുറച്ച് ഹിന്ദു വീടുകളിൽ ഓണം അതിന്റെ പൂർണ രൂപത്തിൽ ആഘോഷിച്ചിരുന്നു. ഓണ നാളുകളിൽ  ഞാൻ  അവിടെ ഊഞ്ഞാലാടാനും മറ്റ് കളികളിൽ ഏർപ്പെടാനും പോയിരുന്നു. അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന സ്വാമി എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്ന എന്റെ ഗുരുനാഥനും വാസു ചേട്ടനും രാധ ചേച്ചിയും രമണിക്കും രവി അണ്ണനും സരള ചേച്ചിക്കും രാജിക്കും   എന്നോട് വലിയ  സ്നേഹമായിരുന്നു. ഈ യാത്രയിൽ ആ പ്രദേശത്ത് പോകാനും  അവരെയെല്ലാം കാണാനും ഉദ്ദേശിച്ചിരുന്നു.

അവിടെ എത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ  വല്ലാതെ നിരാശനായി. അന്നത്തെ ഒരു വീടുമില്ല. എല്ലാം പുതിയ കെട്ടിടങ്ങൾ. ഊഞ്ഞാലാടിയ ആ പറമ്പുമില്ല കളിച്ചിരുന്ന ഇടങ്ങളുമില്ല. ആ ആൾക്കാരും ഇല്ല. പലരും മരിച്ചു. പലരും സ്ഥലം  മാറി പോയി. കളിക്കൂട്ടുകാർ ആരുമില്ല. അവിടെ ഉള്ളവർ എന്നെ അപരിചിതനെ പോലെ നോക്കി. അതേ!  എത്രയോ വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് അവിടം വിട്ട  ഞാൻ അവർക്ക് അപരിചിതൻ തന്നെയാണല്ലോ.

എന്റെ ദുഖം കുടുംബാംഗങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലായി.   ഞങ്ങൾ നടന്ന് റോഡിൽ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ  ഞാൻ ഒന്ന് ആ ഇടവഴിയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് നോക്കി. ഒരു  കാലത്ത് എന്റെ എല്ലാമെല്ലാമായിരുന്നതും  ഇപ്പോൾ  ഒന്നുമല്ലാത്തതുമായ  ആ വഴിയും എന്നെ മറന്ന് കാണൂം